Begin augustus heb ik in Toulouse een blog geschreven over nieuwe vrienden onderweg. Ik had toen nog een kleine maand te lopen op mijn grote wandeltocht. Ik dacht nog, ik loop vast nog wel in andere mooie ontmoetingen, daar schrijf ik dan daarna een blog over. De blog is er vlak na aankomst niet van gekomen, en dat voelt toch als een gemis, vandaar nu alsnog. Ik heb de beleving dat, naarmate ik langer liep, de ontmoetingen me meer en meer toevielen. Alsof ik gaandeweg meer en meer open stond voor ontmoetingen. Fijn ook vond ik te bemerken dat het feit dat ik een gast bij me had < mijn lief voor bijna twee weken > geen inbreuk deed op de openheid voor ontmoetingen.

Alex ontmoete ik samen met mijn lief nog in Toulouse. Mijn lief en ik hadden een dagje genomen om bij elkaar aan te komen, voordat we mijn wandelproject zouden voortzetten. ‘s Avonds zaten we op het kleine terras van een wijnbar in een steegje nabij de rivier. We waren aan het genieten van de lekkere wijn, de ongedwongen sfeer en de droge worst die we geserveerd kregen; aan koken deed de jongeman die het wijnbarretje runde niet. Een in het zwart gestoken man, zijden overhemd, kaalgeschoren hoofd, gitaarkoffer in de hand komt bij ons zitten. We raken in gesprek, hij vertelt, in het Engels, want van Schotse komaf, een verhaal over een kinderwens waarin hij verstrikt is geraakt. Niet zijn eigen kinderwens, maar die van een goede vriendin die hij al heel lang kent. Bij haar was de biologische klok gaan tikken en er was weliswaar een vriendje, maar niet de geschikte man om een gezin mee te vormen. Een half jaartje terug kwam ze bij onze verteller met het verzoek een bijdrage te leveren aan haar kinderwens. Hij zou vooral donor zijn en vader op afstand, ze wonen immers in verschillende landen. Alex zegt ja, nadat hij bij zichzelf te rade gegaan is. Zijn ja verandert ook dingen in hemzelf, in zijn houding naar zijn eigen gedrag bijvoorbeeld, roken en drinken en andere gezondheidsissues. De beoogde vader en moeder spreken af een paar weken met elkaar door Frankrijk te trekken in een camper om ruimte maken voor elkaar, voor wat er nog nodig blijkt om een eventueel kind op te wereld te zetten. Als Alex bij ons terras aanschuift is hij net de camper ontvlucht. Hij vertelt over zijn twijfel en emoties, over botsingen en moeite. De essentie van zijn verhaal is dat er liefde nodig of gewenst is om een kind op de wereld zetten. En dat hij twijfelt of een gewone vriendschap daarvoor volstaat. Hij heeft een paar weken, al rondtrekkend per camper in dit verhaal geleefd en wij zijn de eerste ‘anderen’ die hij spreekt. Als dank voor ons luisteren speelt en zingt hij voor ons een lied.

Er volgt nog een lied, en nog een, en dan komt de jongen van de wijnbar vragen of ze samen zullen spelen en er ontstaat een openlucht concertje. De overbuurman gooit roet in het eten door de politie langs te sturen, maar het gaat binnen verder. Alex speelt zijn eigen liedjes, de jongen van de bar maakt het rijker en een meisje heeft durf en stem om het geheel nog mooier te maken.

Blij voor wat ons toegevallen is nemen wij afscheid van Alex en zijn muziekvrienden van die avond. Als we de volgende dag de roze stad uitlopen klinkt de ontmoeting nog na.

Niet alle ontmoetingen geven even grote verhalen, er zijn ontmoetingen met grote en kleine verhalen, ontmoetingen met mooie beelden, met grappige beelden en heel veel hele korte ontmoetingen, van alleen maar een blik, een knik of een groet. De meeste van die korte ontmoetingen zijn snel vergeten maar soms zijn ook die intens. Ik kan nog steeds nagenieten van die man op z’n mountainbike die me tegemoet reed, bergaf, met fikse snelheid en die vlak voor het voorbijrijden me vol en hartelijk goededag toeroept. Ook kan ik me van mijn voettocht naar Assisi een oudere vrouw herinneren, fiets aan de hand, ze vroeg me voor haar te bidden, ik zei ja en we vervolgden ieder onze weg. Een ontmoeting van een halve minuut!

Soms ontstaan ontmoetingen uit behoeftes, zoals deze:

Water vragen:

Water halen; de dame was onderzoekster en ontwikkelingswerker geweest in Africa en heel vroeger leidster bij de scouts. De donkere meneer kende zij van congressen over aids.

Slaapplekje vragen:

Na een dag lang stappen, geen camping, geen restaurantje en maar net op tijd in de super voor een avondmaaltje. Bij een verbouwde boerderij mochten we in de tuin slapen, binnen douchen en werden we door onze gastheer en gastvrouw uitgenodigd om mee te eten. Wij brachten onze wijn, kaas en brood in, de buren hun pizza’s en toen het ging regenen verkasten we naar de open schuur.

Lift:

Weer zo’n uitzondering op de regel me niet per auto te verplaatsen. Ik had mijn schrijfboekje laten liggen in de gite in Roquefixade, een wonderschoon dorpje in de Pyreneeen. We waren al een paar uur aan het wandelen toen ik het ontdekte. We besloten dat ik alleen terug zou lopen/liften. Rennen langs de weg, handopsteken en meegenomen worden. Twee liften heen, boekje gevonden, rennen naar beneden, in een dorpje vraag ik of de kortste weg te doen is. Die is begroeid wordt mij in het Nederlands verteld. Marian is zo lief mij te brengen. Ze is niet verbaasd over mijn project van de zwarte Madonna’s. Ze is er zelf een paar jaar terug intensief mee bezig geweest.

Op mijn hele tocht heb ik relatief weinig ontmoetingen gehad met andere lopers, behalve in de Pyreneeen. De meeste lopers die je treft gaan de tegenovergestelde kant op. Soms maak je een praatje, vooral om informatie te krijgen over de route die nog voor je ligt, of informatie te gevenover de route die net achter je ligt. Soms ontmoet je ook lopers die dezelfde route gaan, doordat je pauze houdt, of zij net pauze houden. Zo kun je elkaar om de beurt inhalen en vaak blijk je dan ook nog in dezelfde gite te slapen. De eerste dag dat we echt de bergen van de Pyreneeen inliepen, zagen we zo meerdere wandelstelletjes, en een stelletje daarvan was bijzonder sympatiek. Toen we ze een paar dagen later aan het eind van een zware wandeldag weer zagen was het dan ook een heel warm weerzien, en konden we eindelijk vragen waar we onderweg al over gespeculeerd hadden:

Zijn jullie een stelletje?

Nou nee dus. Michelle en Didier kenden elkaar eerder ook niet naar hadden elkaar via een wandelplatform gevonden. Zij liepen het Bonhomme pad, het pad dat de Catharen ooit gingen. Een prachtig pad, van noord naar zuid, van Foix, een soort van hoofdstad in het oude Catharenland, naar Berga in Catalunya, dat ik uiteindelijk via een andere route ook zou passeren.

Mijn route ging langs de pas van Nuria en toevalligerwijs tegelijkertijd met Roos, Tara, Anouk en Roos. Ik had gezegd dat ik een forel zou gaan vangen, wat me natuurlijk niet lukte, en waar ik ook om gekapitteld werd, maar inmiddels was ik al uitgenodigd voor het warme eten. Op zo’n plek hoog in de bergen, op zo’n 2300 meter, ben je als het ware bij elkaar te gast. Zij waren bij mij te gast omdat ik er het eerste was en de bivakplek van de kaart gespot had. Ik was bij hen te gast omdat zij brandertjes bij zich hadden, een warme maaltijd, maar bovenal omdat ze met z’n vieren een heel eigen sfeer creerden op het bivak.

De dag na dit bivak heb ik hoog in de bergen vertoefd, waarna ik afdaalde naar het pelgrimsoord Nuria. Het is daar heel mooi, het is goed bereikbaar met een tandrad treintje en het is heel druk, n soort van Disney-druk. Het is haast een soort wet, hoe drukker, hoe minder kans op een echte ontmoeting. Ik heb wel nog een uurtje met de priester gesproken. Ik vroeg hem na de mis om een stempel voor mijn wandelboekje, en hij zij ja prima, maar ik heb nu eerst nog een doop te doen. Ik heb een heel kort filmpje waarop je hem in actie ziet.

Het meisje dat gedoopt wordt heet Nuria en de familie is speciaal de berg op gekomen om haar te laten dopen. Nog niet eens zo heel lang geleden was Nuria de op een na meest gekozen meisjesnaam van Catalalunya. Vernoemd naar de Madonna van Nuria, vaak ook gedoopt in Nuria en als er iets was, ziekte oid dan werd er een kaarsje aangestoken bij de kopie van Nuria thuis of werd de tocht ondernomen de berg op.

Ik vertelde net al dat Nuria heel erg druk was, en hoe drukker hoe minder kans op een echte ontmoeting, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Je zou ook kunnen zeggen, hoe drukker, hoe groter de kans veel vrienden in een keer te maken, hier zie je me uiterst links met toch een man of 40 op de foto.

Op weg naar beneden van Nuria was het filelopen. De parkeerplaats waar alle mensen naartoe liepen lag op ongeveer anderhalf uur van de bedevaartsoord, maar in de drukte zou dat veel langer duren. Ik heb nog even geprobeerd in te halen maar gaf me al snel over aan het voor mij langzame tempo en raakte ook al snel in gesprek met verschillende wandelaars. Ik bleek tussen een groep mensen uit een social netwerkclub te lopen; Barcelona singles, die met elkaar hadden afgesproken naar Nuria te wandelen. Na meer dan twee uur samen wandelen en kletsen moest ik mee op de foto.

Een paar dagen na het bezoek aan Nuria maakte ik kennis met Montse, de gebruikelijke afkorting voor Montserrat (ja, Montserrat was vroeger de nummer 1 meisjesnaam in Catalunya, nog populaider dan Nuria). Ik wilde wasmiddel lenen op de camping en raakte aan de praat. Ze vond het een mooi idee dat ik naar Montserrat wandelde, mooie plek, prachtig jongenskoor, mooi Mariabeeld, niet te ver ook, maar dat ik helemaal uit Nederland was komen lopen werd niet meteen geloofd.

Hier Montse, in het olijfkleurige T-shirt, met man, schoonmoeder, beste vriendin van schoonmoeder en nog iemand van wie ze dan ook uitleggen wie dat is maar wat je meteen al vergeet omdat het te ingewikkeld is.

Behalve over Montserrat hebben we t nog over een plaats gehad, nl

ARANYONET

No tenemos más información de ARANYONET.
Ayudanos a mejorar

Ik had het dorpje op de kaart gevonden, vond dat het een veelbelovende naam had en dacht dat ik daar wel water kon halen. Zij had geweldige vijgen- en abrikozenjam en eekhoorntjesbroodpate geproefd die uit het dorpje Aranyonet kwamen. Ik liep over een grintweg en later door verwilderde weilandjes. Zij vertelde dat ze met haar auto tot het plaatsje is gereden. We konden onze ontgoocheling delen. Aranyonet was een volkomen verlaten spookdorpje, geen mensen, geen water, alleen wat verlaten en meest kapotte huisjes. Zij kwam op de weg terug bosbouwers tegen die haar vroegen hoe zij in hemelsnaam daar terecht gekomen was met haar gewone auto, aangezien zij het met hun 4wheeldrive al nauwelijks redden. Ik liep niet terug maar verder, over het pad dat op de kaart nog wel, maar in de praktijk niet meer bestond. Met pijn en moeite kwam ik uitgedroogd uit bij het riviertje de Aranyonet waar ik mijn kleine teen zo hard stootte tegen een steen dat ie brak. De steen niet dus. Mijn lief zegt wel eens pas op als ze mij ziet vallen of struikelen, dan is het al te laat, maar toch waardeer ik dat wel. Dus als jullie in de buurt komen van Aranyonet; niet naar toegaan, en als je je toch door Aranyonet laat verlokken, dan pasop!

Nadat ik mijn teen gebroken had en een Montserrat ontmoet besloot ik dat ik nu zonder verdere omwegen naar mijn einddoel moest.Wel liep ik een paar dagen over een lokaal wandelpad om het wandelen zo aangenaam mogelijk te houden. Het pad van de kolonieen liep langs de rivier de Llobegrat waar in vroeger tijden industrielen hun textielfabriekjes met arbeiderskolonies gevestigd hadden.

Ik liep ergens in de middag langs moestuintjes om weer eens de rivier over te steken toen deze man me tegen hield:

Zijn spaans was lastig te volgen voor me, maar ik begreep dat ik maar niet verder moest omdat verder stroomafwaarts de brug die me terug aan deze kant zou brengen kapot was; overstromingen, afgelopen voorjaar. Hij bleek daarmee heel behulpzaam bij mijn voornemen zonder omwegen naar mijn einddoel te lopen. Dat ik een foto van hem wilde maken verbaasde hem, maar bereidwillig liet hij zich vastleggen.

Vlak voordat ik bij mijn einddoel aankwam, ik kon het klooster al beneden me zien liggen, klommen mij een boel mensen tegemoet. Vriendelijk groeten is wat je dan doet, even wachten om de ander door te laten en verder wandelen. Ik weet niet meer wat aanleiding was, maar ik raakte in gesprek met een man van mijn leeftijd, vergezeld van twee jonge meiden. Dochter had haar franse vriendin op bezoek, en vader had ze meegenomen naar het mooiste wandelgebied in de buurt. We hadden het over de grote schoonheid van de stenen formaties. Sommige stenen hadden namen gekregen zoals deze die de zwangere werd genoemd:

Als iets je thema is, dan kom je het zelfs in de stenen nog tegen.

Op de dag van aankomst in Montserrat werd ik vriendelijk ontvangen in het bureau van pastorale zaken, had ik een gesprek met een monnik in een taal die we allebei niet goed spraken en heb ik de dag doorgebracht tussen de drommen mensen die zich over het oord uitstortten. Die avond, toen alle bezoekers weg waren zat ik alleen in het sobere pelgrimshuis en voelde me verloren. Ik dacht eraan om maar meteen de volgende dag te vertrekken, ik mocht immers toch maar 1 nachtje in het pelgrimshuis blijven. De volgende ochtend na de lauden ging ik toch vragen of ik nog langer mocht blijven. Ik had me voorgenomen de tijd te nemen om mijn reis af te sluiten en het voelde als een vlucht als ik meteen zou vertrekken. Mijn verzoek moest worden besproken met de monnikken en ik moest even wachten op antwoord. Het goede nieuws was dat ik nog een paar nachtjes mocht blijven, het andere goede nieuws was dat er een andere pelgrim was aangekomen, Robert uit Denemarken. Robert was voor de derde keer in een paar jaar tijd te voet op weg naar Santiago de Compostella. Hij wist wat het betekent om weken, maanden achter elkaar te lopen. We gingen een biertje drinken bij de bar, en terwijl we onze glazen klonken zei hij “Mark, welkom, welkom in Montserrat, je hebt t gehaald, je bent er, gefeliciteerd !!”. Hij zei en deed precies wat ik op dat moment nodig had. Vanaf dat moment was ik aangekomen in Montserrat. De rest van de middag en avond was een groot feest.