Een inspiratie en informatiedag rondom afscheid en rouw, met speciale aandacht voor kinderen. Vriendin en buurvrouw Annerie is uitvaartondernemer en initieerde deze dag. Zij vroeg Francis om een paar van haar mooie schilderijen om ook kunst een onderdeel te laten zijn van deze dag. F besloot om een object te maken, iets speciaal voor deze gelegenheid, in de grote kerk. Ze vroeg mij mee te denken en te bouwen. We waren het snel eens over het basisidee, iets met veren, een schommel. F ging natuurlijk over de esthetiek, het moest een licht object worden, hoog smal, hemels, een soort poort, een hele fijne schommel, een klein zitje, kleiner dan gewoon bij schommels, maar wel met drie van die plankjes. Ik mocht me met de constructie bezig houden, ben geen superbouwer maar kon wel hulp vragen bij vriend Harm, die zowel theoretisch als praktisch technisch onderlegd is. F riep de hulp in van vriendin Marlijn, voor alle monnikenwerk, Marlijn is kunstzinnig therapeute en begeleid ook mensen bij rouw.

Francis en Marlijn in het atelier aan het werk met veren en ander fijn wit spul.

Het object tijdens de dag, de kunstenares zelf links in het licht.

Voor mij was het fijn om met dit project bezig te zijn, het voelt verbonden met mijn voettocht langs de Madonna’s. Tijdens de tocht ben ik veel bezig geweest met het kind wiens vader ik graag had willen worden, het kind dat niet in mijn leven kwam. Gaandeweg kwam ze mij steeds dichterbij, of ik haar. Dag in dag uit lopen, buiten zijn in de natuur maakte ruimte voor een manier van denken, voelen, beleven; vol van contact met een wezen dat zich aan de andere kant bevindt. Dat heeft goed gedaan en helpen verwerken. Na een paar maanden thuis, het gewone leven, ingevuld met werk en huis en andere contacten leek het of ze weer verder weg was. Ik weet inmiddels dat dat niet aan haar ligt maar aan mij; de wijze waarop ik ruimte heb of schep. En het bezig zijn met een kunstproject als dit schept ruimte.

aan het eind van de dag, voor het afbreken, nog even schommelen