50 worden is een mijlpaal. Dat moet gevierd. In mijn geval met wandelen.
Een kleine maand mag ik van mezelf struinen over paden en wegen. Als dan ook nog vrienden en familie op bezoek komen tijdens de wandeling is het helemaal mooi.
Mijn eerste dag is fijn, met zon, grote en kleine vogels om me heen, een lichte rugzak, n avondmaal in goed gezelschap, waaronder mijn eigen lief die me een gedeelte van m’n uitrusting heeft nagebracht.
Aan t eind van de middag komt n groepje kinderen van n jaar of 8 op me toegelopen. Een dapper meisje vraagt of ik een vos ben. Zij is bezig met een soort speurtocht. Onbedoeld herinnert ze mij aan mijn eerste lange pelgrimstocht naar Assisi. Ik heb toen vaak de vos gezien. En naarmate de tocht vorderde liet de vos zich steeds langer zien tot vos en ik rustig op een meter of 5 bij elkaar zaten.
Ik heb de kinderen geantwoord dat ik inderdaad een vos ben en ze succes gewenst met de zoektocht naar hun vos.

Ik loop weer, een paar dagen, naar de OL Vrouwe van de besloten tuin, Warfhuizen

Toen ik mijn tocht langs Zwarte Madonna’s liep had ik regelmatig wandelgasten die een stuk met me meeliepen. Zo werd ik gastheer op mijn eigen pelgrimstocht. Gastheerschap schept verplichtingen. Je probeert het je gasten naar de zin te maken, ze te verzorgen, oplettend te zijn voor hun behoeftes. Het is echter anders dan gasten thuis ontvangen of bij een vakantiehuis. Het betreft een tocht, en wel een pelgrimstocht. De gasten moeten zelf lopen, hun rugzak sjouwen, het slechte weer en hun blaren verdragen. Dat is toch anders dan op de bank bij een glaasje wijn en een kaasje een goed gesprek voeren. Nu is het zo dat het gastheerschap voor het goede gesprek makkelijker is als je loopt, zeker als je uren achter elkaar loopt. Dan kan en mag het ook eens een flinke tijd stil zijn. Dan kan een ontmoeting met het landschap aanleiding zijn voor een onverwachte verdieping in het gesprek. Voor het overige is gastheer zijn tijdens een tocht moeilijker. Je hebt niet in de hand wanneer de restaurantjes en cafe’s zich aandienen. Je weet niet zeker of het pad wel mooi zal zijn en hoe lang en zwaar het nog lopen is voordat zich een geschikte gelegenheid om te slapen voordoet. Daarbij ben je als pelgrimloper zelf inmiddels al weken onderweg en voel je niet meer makkelijk aan wanneer het tijd is pauze te houden of even wat langzamer aan te doen. Ik ben er zeker van dat ik als gastheer ten opzichte van mijn gasten regelmatig tekort geschoten ben in voorkomendheid op dat vlak en heb de afgelopen dagen een paar mooie lessen mogen ontvangen in gastheerschap van twee vrienden die op weg naar Montserrat bij mij te gast waren. Jaap met wie ik de Zwarte Madonna van Vassieviere bezocht en Erik met wie ik Rocamadour bereikte namen me mee uit schaatsen, hier vlakbij in de buurt bij de Belterwiede, Blokzijl, Dwarsgracht en Giethoorn. Jaap schaatst wekelijks in Thialf en jaarlijks op de Weissensee en legt dan grote afstanden af. Nu namen hij en zijn schaatsmaatje Geert mij mee op sleeptouw. Tussen de rietkragen van de Wieden schaatsten ons vele schaatsers tegemoet. We bleken in de vijf merentocht beland en Jaap en Geert besloten dat we beter konden keren en met de stroom mee konden rijden. We zouden wel zien hoe ver ik mee kon komen. Mijn schaatstechniek is zo slecht dat beide heren makkelijk twee keer zo snel schaatsen konden. Toch schaatsten ze kameraadschappelijk met me op. Jaap en Geert gaven les in schaatstechniek, volgden mijn tempo, kochten me een stempelkaart, hielden solidair pauze terwijl ze nog niet moe waren, zetten me op de been als ik weer eens gevallen was en moedigden me aan toen ik steeds schever op de schaatsen begon te staan. Ik heb de vijfmerentocht voltooid. Dank heren, voor dit staaltje fijn gastheerschap van de tocht. Toen Erik me vroeg of ik zin had om mee te gaan met een tocht zei ik dan ook meteen ja. Ik had de smaak te pakken gekregen. Erik kan van huis uit in Giethoorn opstappen. Hij is Fries, heeft meerdere malen de 11 merentocht geschaatst, en kan dus ook schaatsen. We schaatsten met een groter gezelschap waaronder zijn lief Pietrix en Mees (zoon van). Mees is een prewttig eigenwijze jongen die ik ook in Rocamadour heb mogen ontmoeten. Na ruim twintig kilometer schaatsen over grachten en meren ging het gezelschap bij Dwarsgracht uit elkaar; het grootste gedeelte van het gezelschap ging terug naar Giethoorn. Erik, Mees en Tim gingen nog even naar Blokzijl en ‘we nemen Mark mee’ zoals Erik zei. Dat is gebeurd. Erik heeft me voor me uit geschaatst, me uit de wind gezet, gewacht, gekletst, gevraagd hoe het ging, gedaan alsof het nog best ging en gezorgd dat ik uiteindelijk samen met hem thuis kwam. Mees en Tim namen het af en toe over van Erik en schaatsten dan weer vooruit om het gastheerschap weer aan Erik te laten. Ik moest ondertussen ook af en toe denken aan de paar dagen dat Erik met mij meeliep op weg naar Rocamadour. Hij droeg toen dezelfde schoudertas als nu tijdens het schaatsen, en hij liep op gewone herenschoenen, niet geschikt om langer dan twee uur op te lopen, en zeker niet geschikt voor stenen bergpaadjes. Net als bij mij op mijn noren zal het op het eind wel zeer hebben gedaan aan de voeten, maar in mijn herinnering was ik lang niet zo’n zorgzame gastheer als Erik nu.

De baan wordt geveegd bij de Belterwiede

Bij Erik op sleeptouw, , tegen de wind in,

met dezelfde tas als toen hij anderhalf jaar terug met mij meeliep

op weg naar Dwarsgracht

Erik en Pietrix, snert en boterhammen

bij de koek en zopie van de Otterskooi

toen waren we bij punt 21 , ongeveer 25 km onderweg

Met Tim en Mees naar Blokzijl

recht op de schaatsen staan lukt niet meer

bijna bij Erik thuis

maandag mediation, dinsdag training coachend leiding geven, woensdag training crisiscommunicatie, donderdag versnellingsdag onderwijsvernieuwing presentatie en advies, vrijdag mission possible, zaterdag Landelijke Dag Stichting Stiefgezinnen; dagvoorzitter en workshopgever.  Een hele week denkwerk, voelwerk, communicatiewerk en thuis ook nog beeldschermwerk. Verhalen van mensen zitten nog voor in mijn geheugen, zoals van gisteren; de ouders / stiefouders en hun kinderen, maar ook van eerder in de week. Zondagochtend uitslapen is niet genoeg. Ergens bij Diever ga ik wandelen, bos en hei. Ik probeer de oorsprong te vinden van een beekje, de oude Dolderse Aa. Ik hoor een uil roepen, een paar reeën springen/rennen weg, platsj door het beekje dat nog nauwelijks beekje is. Langzaam wordt het rustiger, stiller in mij.

Ik denk, ik zelf, mijn ziel, hoe ik me van binnen voel, is langzamer dan de wereld van me vraagt. Aan de buitenkant kom ik goed mee, functioneer ik naar behoren of uitstekend. Van binnen ben ik langzamer. Ik vermoed dat ik niet de enige ben die van binnen langzamer is dan deze wereld.

Ik ben blij met mijn wandelbenen, -voeten, -schoenen. Ik loop. Ik ontlaad, ik laad op. Binnen een paar uur voelt t alsof ik alweer op weg ben. Met t juiste tempo, niet te snel, niet te langzaam. Er komt weer ruimte in mij voor een een komende werkweek, voor nieuwe mensen die ik ga ontmoeten, zelfs voor een zondagavond blogje op markloopt.

Toen mij lief voor haar werk naar Brugge ging wilde ik graag mee. Brugge stond in het lijstje met Zwarte Madonna’s dat ik voor vorig jaar gemaakt had. Brugge is een stadje met veel prachtige oude panden zoals deze:

Verder stikt het er van de toeristen maar als je buiten de toeristische paden gaat (op weg naar de Zwarte Vrouwe van Brugge) vind je ook stille plekjes.

Mijn lief kwam echter niet om toeristische plaatjes te schieten. Zij wilde Vlaamse Primitieven in het echt zien. Dat zijn geen hooligans van Club Brugge of aanhangers vann het Vlaams blok. De Vlaamse Primitieven is een stroming in de schilderkunst. Ze wordt wel als het begin van de (Noordelijke) Renaissance gezien, maar ook als het prachtige slotstuk van de middeleeuwen. De thematiek is grotendeels religieus;

Al deze werken zijn te zien in het Groeningemuseum in Brugge.

Een van de mooiste werken is die van Rogier Van der Weyden waarin apostel Lucas een tekening maakt van Maria met kind.

In de middeleeuwse verhalen is de kennis hoe Maria er uit zou hebben gezien terug te voeren op tekeningen, schilderijen of beeldhouwwerken van de hand van Lucas. Ook sommige Zwarte Madonna beeldjes worden in de overlevering direct aan Lucas toegeschreven.

Op weg naar de Zwarte Madonna zagen we deze nog:

Dit beeldje was te zien op een van de fraaie plekjes in Brugge

Onze Lieve Vrouwe van Regula. Naar een Spaanse beeltenis Moeder Gods.

Wat opvalt is het donkere gelaat van de Moeder en het lichte bijna witte gelaat van het kind.

Voor mijn werk moet ik regelmatig in het centrum van ‘s Hertogenbosch zijn. Meestal spoed ik me na een lange dag snel naar de trein, maar laatst was ik rond het middaguur al klaar met mijn klus en wandelde ik naar de St Jan. Om In de kathedraal is in een kapel de Zoete Lieve Vrouw van Den Bosch te vinden.

Een enorme bloemenpracht en heel veel kaarsen aan haar voeten. Het beeld is in de 13e eeuw gemaakt en werd vanaf de late middeleeuwen vereerd in Den Bosch. Na verovering van de stad door de protestanten wordt ze naar Brussel gebracht waar ze meer dan tweehonderd jaar blijft. Inmiddels is ze alweer 150 jaar terug in Den Bosch. Ik loop verder de kathedraal door om te kijken naar beelden van andere heiligen en in de hoop een onbekend Zwart Madonnabeeld te treffen.

Achter een hek staat dit beeld van Sint Barbara met een enorm zwaard in haar ene hand en een toren in haar andere.

Daar achter op een meter op vijf/zes achter het hek zie ik een donker beeld, het lijkt een Pietà.

Ik vraag de dames van de informatie wat ze weten over de Pietà, maar ze zeggen niets te weten van een Pietà in de Kathedraal. Een van hen loopt mee, ziet het beeld en meent er ook een Pietà in te zien. Ze vertelt dat dit deel van de kerk door verbouwingen lange tijd uit het zicht was en bovendien bevindt ze zich in een gesloten gedeelte. De sleutelhouder wordt erbij gehaald. Van dichtbij is er geen twijfel meer, een donkerbruine houtgesneden Pietà. Ik maak in het halfdonker een foto met mijn telefoon. Even later blijkt er toch nog iemand rond te lopen die wel degelijk wist van deze Pietà. Hij vertelt dat het beeld in de 16e eeuw gemaakt is en uit welk hout het is gesneden, maar dat ben ik al weer vergeten.

Notre Dame de Rocamadour, 24 juli 2010, oeroud lijkt dit beeld, alsof al die smeekbedes door de eeuwen heen haar gezicht hebben doen verweren

tussen Puylaroque en La Magdelaine, 27 juli 2010

Clay statue made by Alban the Sage, inspired by neolithic female images, 29 juli 2010

Zeker geen Zwarte Madonna, maar let op de wereldbol en de slang waarop zij staat, Toulouse 31 juli 2010

Notre Dame de la Daurade, Toulouse, 31 juli 2010, in de kerk wordt verteld dat dit de oudste Maria-vereringsplek van Frankrijk is. Concurrentie komt van plaatsen als Chartres en Rocamadour waar, net als hier de Madonna de plaats ingenomen heeft van pré-Christelijke voorgangsters. Daurade is een soort vis maar kan ook wijzen op goud. De Vrouwe heeft een wisselende garderobe die wordt verzorgd door bekende modeontwerpers. Mijn smaak is het niet.

Notre Dame de la Taur, 2 augustus 2010, de Madonna van de stier. In de verhalen over de Zwarte Madonna’s speelt de stier vaak een rol bij het terugvinden van  verloren of verborgen Madonna’s. Zij heet niet zo oud te zijn als haar stadgenoot en wisselt ook minder vaak van garderobe maar ze heeft een veel mooiere kerk om zich heen.

Montségur, 10 augustus 2010, vergeefs aangeklopt, ik ga het deze zomer nog eens proberen.

Ax-les-Thermes, 14 augustus 2010, weer die wereldbol met slang.

Diverse vrouwelijke heiligen in het kerkje van St Martin tussen het gebergte van Carlit en Dorres, 17 augustus 2010.

Notre Dame de la Cerdagne, Mare de Déu de la Sacristia, Patroness of Puigcerda, Mare de Déu de la Llet (Mother of God of the Milk), 18 augustus 2010, zij draagt vele namen en zou oorspronkelijk uit Hix komen 8 km verderop, maar aan de andere (Franse) kant van de grens.

Notre Dame d’Err, 18 augustus 2010, wordt nadrukkelijk een Zwarte Madonna genoemd. In deze regio lijkt dat een eretitel voor een belangrijk en veel vereerd Mariabeeld. Het is een oud beeldje, wellicht wat ongelukkig gerestaureerd, ze huist in een kerk naast de kerk:

Nog zo’n mooi kerkje; Santuaire de Belloch, wat mooie plek betekent. Hier huisde de Notre Dame de Belloch, hoog op mijn lijstje van te bezichtigen Zwarte Madonna’s.

Een onverwachte Zwarte Madonna in de Santuaire de Belloch, 19 augustus 2010.

Copie van Notre Dame de Belloch, in de kerk in Dorres, 19 augustus 2010.

Geen Zwarte Madonna, wel volop in de aandacht van twee mannen, vader en zoon. Zij konden de camera van hun mobieltje niet bedienen, dat mocht ik voor ze doen. Ik begreep dat deze Vrouwe was verschenen aan zieke vrouw/moeder en daarmee genezing of verzachting bracht.

Notre Dame de Belloch, Dorres, 19 augustus 2010. Prachtig beeldje met een wonderlijk grote hand. Beperkte bezichtigingsmogelijkheden. Wachten dus, of terugkomen. Lastig als je te voet gaat, maar heel erg de moeite waard.

En deze stond daar ook nog in de zijkapel van Notre Dame de Belloch.

Notre Dame de Font Romeu, 19 augustus 2010, net als Notre Dame de Vassiviere wordt deze Madonna aan het begin van de zomer naar haar verblijf wat hoger in de bergen gebracht en aan het eind van de zomer weer in processie naar beneden gebracht.

Mare de Déu de Núria, 21 aug 2010. Zij wordt de koningin van de Pyreneën genoemd en is te bezoeken in een prachtige vallei hoog in de bergen. Dankzij het tandradbaantje wordt zij ontzettend goed bezocht en tot op de dag van vandaag wordt zij aangeroepen om gezonde zwangerschappen te bewerkstelligen.

Mare de Déu de Montgrony, 22 augustus 2010. Een andere mooie ‘bruine’ Zwarte Madonna op een afgelegen plek in de bergen. Niet zo afgelegen dat er geen mensen komen, aan de kaarsen te zien wordt ze goed bezocht.

Ze huist daarbij ook wel op een hele mooie plek.

Zicht vanaf het terras van het hotel bij de Mare de Déu de Montgrony.

Santuari de la Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2010.

Zondagsmis in het Santuari de la Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2010.

Mare de Déu de Montserrat, 28 augustus 2011.

en in het museum van Montserrat:

en nog oudere vrouwelijke vereringsfiguurtjes:

en ja

Mare de Déu de Montserrat, 29 augustus 2010.

Notre Dame des Miracles de Orleans, 18 juni 2010, een druk bezochte Vierge Noir

Notre Dame de Cléry in Cléry-Saint-André, 19 juni 2010, houten beeld uit de 17e eeuw Het verhaal gaat dat het oorspronkelijke Zwarte Madonna beeld rond 1280 was gevonden doordat een os bij het ploegen niet meer van zijn plaats week.

Decize (Nievre), 28 juni 2010, the crypt of Church of St. Are, N-D de Sous-Terre, 16 C.Tenminste dat lees je dan in de boeken en op internet, in werkelijkheid is er niets te zien en weet ook de lokale geestelijke van niks. Maar wel bijna in het land van de Auvergni.

Zwarte Madonna in Moulins, 30 juni 2010, maar niet de Zwarte Madonna van Moulins.

Er zouden minstens drie Zwarte Madonna’s zijn in Moulins, deze staat in het museum.

ook niet Zwart, maar net als die andere wel zo’n typische naieve Madonna met kind die je in de Auvergne veel tegenkomt

De beroemde Notre Dame de Moulins, 30 juni 2010, in een afgesloten ruimte tegenover de beroemde triptiek van Moulins, alleen te bezichtigen onder begeleiding, fotograferen verboden, kaarsje opsteken kan daar niet.

Vierge Noir de Cusset, 3 juli 2010, bijna vergeten in een bijstadje van Vichy, voor het eerst heel alleen alle tijd bij een Auvergne Vierge, gezicht is origineel en ooit van de hugenoten gered door een bakkersdochter.

Notre Dame des Malades, Vichy, 3 juli 2010, in de kerk van St Blaise, origineel hoofd op nieuw beeld, geen kind, zij heeft de handen vrij voor het genezen van de zieken.

Vierge des Croisades, Thuret, 4 juli 2010, in het zeer druk bezochte magisch bedevaartkerkje van het gehucht Thuret, de meeste pelgrims zien haar niet staan, veel aandacht voor de lokale heilige St Bénilde en voor een Vierge de Lourdes.

Notre Dame du Marthuret de Riom, 5 juli 2010

Vierge Noir de Marsat, 5 juli 2010, achter een ijzeren hek beveiligd, ze is prachtig in zwart en goud

Notre Dame du Vignal, Gerzat, 4 juli 2010, kleine replica met heel veel goud eromheen

Notre Dame du Port, Clermont Ferrand, 5 juli, in de crypte van de prachtige Notre Dame du Port

Notre Dame de la Bonne Mort, Clermont Ferrand, 6 juli 2010, te zien in de grote kathedraal, verboden te fotograferen, ze lijkt nogal op de Vierge Noir van Marsat

Clermont Ferrand, Musé d’Art Roger-Quillot, 7 juli 2010

Vierge Noir de Royat, 8 juli 2010, onbekende Vierge Noir die je vindt door gewoon de kerk even binnen te wandelen

Royat, Vierge, 8 juli 2010, in dezelfde kerk

Royat Vierge, 8 juli 2010, en nog één

Source d’Orcival pres d’Orcival, 9 juli 2010, bij de bron op de heuvel, uitkijkend op de kerk van Notre Dame d’Orcival

Notre Dame d’Orcival, 9 juli 2010, met de fameuse quote van Begg “……I asked the propietress of the souvenir shop opposite the church why she is called black. The answer, in a tone which brooked no further cross-examination, was ‘Because she is.'”

Vierge de St Floret, 10 juli 2010, in een kapelletje op de oude brug

La Vierge Noir a l’enfant de Francis Fabrion, 10 juli 2010, in het kerkje van Tourzel-Ronzieres waar de deuren openstonden en een prachtige hinkelbaan op de kerkvloer me naar binnen lokte

Notre Dame de Ronzières, 10 juli 2010, was ooit zwart maar is opnieuw gekleurd, ze lag eigenlijk niet op de route maar ik heb er een dagtocht aan besteed terwijl ik wachtte op een pelgrimsgast

Notre Dame du Mont Cornador a St Nectaire, 11 juli 2010, wordt in de Auvergne ook beschouwd als een zwarte Madonna, met een mooie naar binnen gekeerde blik

Notre Dame de Vassivière, 12 juli 2010, indrukwekkend niet door haar schoonheid maar door de plek, zij wordt aan het begin van de zomer in processie naar het kerkje hoog in de bergen gedragen, een priester is daar dan de hele zomer, een traditie die is ingesteld om te voorkomen dat oude heidense rituelen op deze plek weer zouden plaatsvinden

Vierge Noir de la Source de Vassivière, 12 juli 2010, in het kappelletje dat om de bron van Vassivière is heengebouwd.

Notre Dame de Meymac, 16 juli 2010, de Egyptische wordt ze wel genoemd, van de plaatjes lijkt ze heel bijzonder, in het echt vond ik haar vooral raar, wel fascinerend met al die kleuren en die gekke tulband, maar lang niet zo bijzonder als veel van die andere Vierges Majesté’s in de Auvergne

Icoon de la Vierge, Aubazines, 21 juli 2010, in een Grieks-Orthodox kerkje in Aubazines

Copie de la Vierge de Rocamadour a l’Hospitalet, 23 juli 2010, Rocamadour was ooit het belangrijkste Maria-bedevaartsoord van Europa, drommen pelgrims werden opgevangen in l’Hospitalet, op nog geen half uur lopen van de beroemde Vrouwe van Rocamadour zelf

Iconografische versie van Notre Dame de Rocamadour

Notre Dame de Rocamadour, 23 juli 2010

Vrouwe van Frieswijck, 3 mei 2011, dankzij de tip van Gera

ergens tussen Arnhem en Nijmegen, 5 mei 2010

Vrouwe van Kevelaer, 8 mei 2010, bidprent achter glas en nauwelijks te zien, kopie van O.L.V. van Luxembourg, Troosteres der bedroefden.

Maria in der Kupfergasse, Köln, 11 mei 2010

Kreuzbergkapelle bei Altenahr, 14 mei 2010

Sankt Jost Mühle bei Langenfeld, 16 mei 2010, in het kerkje van St Jost

Schwarzen Mutter Gottes St Jost beim Brunnen im Wald Langenfeld, 16 mei 2010

Wallfahrtskapelle Bildchen bei Rittersdorf, 19 mei 2010, toevallig tegenaan gelopen

Bildchen bei Rittersdorf, 19 mei 2010, de Wallfahrtskapelle is ook om 7 uur ‘s avonds gewoon open

Onderweg naar Neuerburg, 20 mei 2010

Neurerburg, Schwarzen Muttergottes im Baum, 21 mei 2010

Schwarzbildchen Neuerburg, 21 mei 2010, in de resten van een boom en achter glas

in een kerkje in Rodershausen, Eiffel

In de buurt van Orval, Belgie, 27 mei 2010

Vlakbij (Notre Dame de) Orval in het bos, 27 mei 2010

Notre Dame de Orval, 27 mei 2010, indrukwekkend groot Mariabeeld dat Egyptisch aandoet.

tussen Orval en Avioth, 28 mei 2010

tussen Orval en Avioth, 28 mei 2010

tussen Orval en Avioth, 28 mei 2010

Notre Dame d’Avioth, 28 mei 2010, ze was ooit zwart maar is ‘gerestaureerd’ naar blank met blos

buiten op de basiliek van Avioth, 28 mei 2010

binnen in de Basiliek van Avioth, 28 mei 2010, geen Madonna maar wel een mythisch vrouwsfiguur?

Vigneuil-sous-Montmedy, 29 mei 2010, drie op een rij

Halles-sous-les-Côtes, Vierge de Montserrat (copy), 30 mei 2010, gevonden dankzij een ontmoeting met Hervé die vaker pelgrims helpt met een maaltijd of een overnachting

Halles-sous-les-Côtes bois, 30 mei 2010, ook hier een bron in het bos aan de Vierge Noir gewijd

Ancien abbaye d’Andecy, 6 juni 2010, in een nis in de buitenmuur, hoog genoeg om tegenop te kijken

in de buurt van St Léger des Aubées, 12 juni 2010

Chartres, Notre Dame du Pilier, 13 juni 2010,

Bij de Notre-Dame du Pilier, 13 juni 2010, kijk wat er gebeurt na de flits

Chartres, Notre Dame de sous terre, 14 mei 2010, het houten beeld in de crypte van de kathedraal van Chartres

Een jaar geleden ging ik op pad,

om een heel eind te lopen en, al lopend, een heleboel zwarte Madonna’s te bezoeken.

Het heeft me veel gebracht, meer dan ik had durven hopen:

• nog meer liefde voor het lopen

• verdiepte vriendschappen met vrienden die met me meegewandeld of meegeleefd hebben

• mooie ontmoetingen met mensen die ik niet eerder kende; mensen die me in mijn hart geraakt hebben

• prachtige ontmoetingen met dieren

• een innerlijke vrede met het gegeven in mijn leven dat mijn lief en ik geen kind op deze wereld groot brengen

• een gevoeld contact met het wezen dat bij ons had willen komen, en dat wij graag bij ons hadden willen laten komen, daarmee ook vrede met het feit dat ze wel/niet/wel/niet/wel uiteindelijk niet gekomen is

• een andere zielegesteldheid; lichter, opener of gevoeliger, ik durf niet met zekerheid te zeggen wat, maar wel dat

• ontlading en oplading bij vele van de Zwarte Madonnabeelden of bij de Zwarte Madonna plekken

• een ander verstaan van de Zwarte Madonna:

Zij waakt over de

poort tussen

deze en andere

werelden. Ze

geeft en neemt

leven. Ze kan

ook boodschappen

doorgeven van

de ene naar de

andere zijde, ook

van jezelf voor

jezelf, noem het

je onbewuste of

dat wat je jezelf

toe zou wensen

van de andere

kant. Zo is ze

voor mij.