“Wanneer zijn jullie in Affieux?” vroeg Mark ons toen hij met zijn
voorbereidingen voor zijn pelgrimstocht bezig was.
“Waarschijnlijk, vertrekken we de 15e juli.”
“Jammer, maar dan ben ik daar al voorbij!”

Het prachtige huis van Wies en Vincent in Affieux
Mark heeft gedurende zijn tocht mijn moeder (Wies), die daar woont, een
pakketje met kaarten gestuurd, omdat hij toch wel langs Affieux wilde
lopen. Wij verkeerden toen nog in de veronderstelling dat hij daar al
ver voor de 15e juli zou zijn geweest. Daarnaast hadden wij net
besloten om eerst langs opa en oma in Geleen te gaan, zodat wij pas de
18e juli op onze vakantieplek zouden aankomen.
Op zaterdagavond 17 juli bel ik naar mijn moeder en hoor dat Mark al
gearriveerd was. Hij zou de zondag een rustdag houden zodat we elkaar
toch nog konden spreken. Best apart, als je ‘thuis’ komt en je zwager
je komt verwelkomen! In de lange reis van Geleen naar Affieux bedacht
ik me dat ik het wel leuk zou vinden om maandag een uurtje met Mark
mee te lopen. Welnu ook Mark zou dat wel leuk vinden, dus hij liet me
zien waar zijn tocht de volgende dag langs zou gaan en waar Erwin me
dan weer zou kunnen oppikken. Op de kaart lijkt het allemaal wel ver
en voor een niet geoefende loper als ik al helemaal. Mark wilde op
tijd weg, voor ons geen probleem, want onze kinderen zijn toch altijd
tussen 5:00 en 5:30 uur wakker! Opvallend genoeg waren ze nu pas om
6:30 uur wakker!
Zo rond de klok van 7:30 uur vertrekken Mark en ik naar Treignac, waar
we na een half uurtje lopen waren, deze weg ken ik, want die lopen we
vaak met de kinderen als we hier zijn. Lekker eerst een kop koffie
drinken, en we raakten gelijk in gesprek, wat maakte dat we nog maar
een kop koffie gedronken hebben.

En dan begint de wandeling, eerst bij
de bron op het plein de waterfles nog even vullen en dan op naar de
pierre de druide, een wandeling die ik al 2 keer eerder gelopen heb,
maar voor het laatst in 2005! Grappig is dat als ik een wandeling
vaker maak dat bepaalde dingen me bij blijven, maar dat er toch ook in
mijn ervaring stukken bijzaten die ik me niet kon herinneren en het
net was alsof ik het pad voor de eerste keer loop. Ik kan me dan het
gevoel herinneren wat ik als kind al had als ik met mijn moeder in het
bos liep: “mam, wat zit er nu achter die bocht? zullen we nog een
klein stukje verder lopen, mam? Alsjeblieft mam, nog een klein
eindje?” Heerlijk!
Na een stevige klim even uitusten op de grote Pierre.Ze hadden sinds
2005 flink wat bomen gekapt, wat maakt dat het uitzicht weer prachtig
was!

Het pad wat we op de kaart zagen hebben we in het echt niet
kunnen vinden, dus het kleine steile klimstuk, toch maar weer naar
beneden gelopen om onze wandeling voort te zetten naar Le Moulin de
Peuch, waar Erwin me zou komen ophalen.

Daar aangekomen wilde ik
eigenlijk nog wel een stuk verder lopen. Ik was nog helemaal niet moe,
zoals ik verwacht had! Dus met het thuisfront overleg gehad, geen
probleem. Dat is in deze tijd toch wel gemakkelijk, die mobieltjes!
Via bospaden afgewisseld met stukjes verharde e-weggetjes doorgelopen
naar Chauzeix. Volgens Mark, die inmiddels wel vanuit zijn ervaring
sprak zou het niet een plaatsje zijn waar een cafe was. Ach dat
hindert niet, ik ga langs de kant van de weg zitten en Erwin komt
vanzelf! Gelijk bij binnenkomst van Chauzeix staat er een groot bord:
Auberge de Chauzeix. We lopen naar binnen, maar vandaag kunnen we
helaas niets eten, want dan hadden we moeten reserveren. Wel kunnen we
er wat drinken en dat kan buiten. Zittend onder een prachtige luifel,
drinken we wat en eten Marks, brood op.

Ondertussen bellen en sms-en
met Erwin waar we zitten en of hij toch nog wat brood mee wil nemen!
(diezelfde ochtend had Mark een half brood bij ons achter gelaten,
onder het mom van die krijg ik in m’n eentje niet op!)
Mark, dank voor deze fijne ervaring, en inmiddels hebben we samen met
onze kinderen al een prachtige wandeling weer gemaakt waarbij onze
kinderen de hele tocht zelf hebben gelopen, zelfs de kleine Floor
heeft hele stukken zelf gelopen. Heerlijk!