“Ken jij iemand die Groen Links Meppel zou willen versterken?” vroeg ik Jan de Groot van Natuurwinkel Meppel nog niet zo lang geleden. “Nee, dat geloof ik niet. Of is het wat voor jou Mark?”. En van het één kwam het ander.
Mark en ik ontdekten meer gemeen te hebben dan engagement voor Groen Links. Eerst bleken we beiden ZZP-er, toen bleken onze echtgenotes elkaar te kennen. En toen we elkaar over andere dingen gingen spreken hoorde ik dat Mark een pelgrimstocht ging maken langs Zwarte Madonna’s. Als onderdeel van de verwerking van zijn ongewenste kinderloosheid. Een omstandigheid die we delen. En dat Mark daarbij mensen die dat willen uitnodigt een stukje samen te lopen. Dat lijkt me een bijzondere ervaring.

Als mijn agenda ruimte heeft is Mark al in Zuid Frankrijk aangeland. Het is zo, de ene voet voor de ander en dat lang genoeg brengt je overal. Maar als ik al die afstand langs mijn treinraampje zie vliegen krijg ik er nog meer respect voor dan bij het bekijken van de kaart.
Ik zie tamelijk vlak boerenland, afwisselend met maïs, koren en zonnebloemen. En ik weet dat als ik me bij Mark voeg de bergen vlak bij zijn. Ik hou erg van de bergen, maar het is ook wel spannend. Normaal fiets ik er, zou mijn rug de bepakking goed kunnen dragen?

TGV wordt sneltrein, wordt boemel en tenslotte een taxi vanaf Issoire naar Montaigut le Blanc. Ik sta afscheid te nemen van een taxigenote als er een kale tanige man in een slobbershirt me komt verwelkomen. De start van 3 mooie dagen samen wandelen, praten, zwijgen, eten en tent delen.
Mark maakt er werk van om zijn gasten te ontvangen. Het bier ligt koel te wachten, en hij heeft een mooie route uitgestippeld. Het is voor mij nieuw om met bepakking een meerdaagse tocht te lopen en krijg een keurige opbouw in zwaarte voorgeschoteld.
Waarschijnlijk is samen een route afleggen de mooiste manier om met elkaar in gesprek te zijn. We wisselen persoonlijke gesprekken af met eenvoudige observaties en stukken zwijgen. In de loop van de 3 dagen leren we veel over elkaars leven.
De eerste dag merk ik gelijk hoe vanzelfsprekend Mark zich hier beweegt. In Farge is het kerkje dat hij wel van binnen zou willen zien op slot. Terwijl ik op de stoep wacht wandelt Mark het dorpje in, en komt 10 minuten later ontspannen babbelend terug met een vrouw die de kerk opent, het betreurt dat haar man net weg is want die kan veel meer vertellen, en ons tot slot een verfrissing aanbiedt. Weer ‘en route’ vertelt Mark dat dit een aardig beeld is van dergelijke situaties onderweg.
We heuvelen verder door de Auvergne en ik krijg uitleg over de verschillende kazen. De hedendaagse pelgrim hoeft zich de geneugten des levens niet te ontzeggen.
In St. Nectaire is het zondagsmarkt. Na een bezoek aan de kerk genieten we de lunch tegen de muur daarvan met worstjes van de braderie, oud brood, meloen met gerookte ham (die sinds Clermont Ferrand in Mark’s rugzak zit) en kersen toe.
Maar misschien wordt de lengte van deze etappe niet alleen bepaald door onzekerheid over mijn draagvermogen, maar ook door de noodzaak tijdig een camping te bereiken met in de omgeving een goede gelegenheid voor ‘le match’. We komen op een camping met niet alleen een groot scherm, maar ook nog aan een meer. Mijn zwembroek ligt thuis, maar geen nood, Mark leent mij zijn pasgewassen shorts, die met een riem aardig om mijn middel blijft hangen en we spoelen met een duik het zweet van de dag af.
Ondanks de enthousiaste support van de serveerster van het campingrestaurant zien we Nederland in de verlenging onderuit gaan. Terecht volgens Mark, die – waar ik amper namen van de Nederlandse spelers kan opnoemen – moeiteloos weet te melden welke Spanjaard waarin uitblinkt. Ook hier vertoont de pelgrim verrassend wereldse trekjes.

De volgende dag is de lucht iets betrokken, later zullen we zelfs een klein buitje krijgen. We zetten onze wandeling en onze gesprekken voort. In de verte worden hoge bergen zichtbaar, Mark vertelt dat we daar overheen gaan lopen. Ik merk hoe lastig ik het vind om afstanden in te schatten, normaal fiets ik, en dan weet ik goed hoe ver die bergen zijn. Maar lopend? Het lijkt mij erg ver.
In de klim naar Vassivière staat in elke bocht een kruis met een tekst uit het Nieuwe Testament. Eerst dacht Mark dat het een statieënweg was, maar het lukt niet om een lijn in de teksten te ontdekken. Bovendien zegt Mark “maakt dit geen deel uit van mijn pelgrimage”. Het maakt indruk dat hij zo helder het onderscheid voelt.
Het bezoek aan het kerkje van Vassivière is bijzonder. We zijn een tijdje binnen, en Mark is in gesprek met de Zwarte Madonna en zichzelf als een in het wit geklede priester start met het opdragen van een mis. In een repeterend ritme wordt de Madonna om gebed en zegen gevraagd. De priester bidt, een paar gelovigen achter ons antwoorden. Deze entourage, het gedeelde thema van ongewenste kinderloosheid en Mark’s pelgrimage hierover maken het een ontroerende ervaring.
De vrouw die blijkbaar de huishoudelijke leiding heeft bij het kerkje wijst ons een prachtig kampeerplekje in een kom bij een naastgelegen kapelletje. Terwijl wij een potje koken op Mark zijn houtfornuisje eten onze echtgenotes ook samen en stemmen sms-berichten af.

De volgende morgen is de bewolking helemaal weg, we ontwaken in een heldere frisse ochtendlucht. Mooie omstandigheden voor een tocht over de bergen.
Deze dag heeft ons samenzijn een ander karakter. We genieten volop van het schitterende landschap. Weidse vergezichten over het dal beneden ons en de weg die voor of achter ons ligt. Dubbel genieten voor mij, omdat ik bij het lopen geheel geen hinder voel van de bepakking.
Het is stevig klimmen over een open landschap naar de Col de la Couhay. Onderweg kunnen we in de diepte het kerkje van Vassivière zien liggen. Een stier houdt ons scherp in de gaten als we een foto van het kerkje willen maken. Pas als hij merkt dat we niet meer van zins zijn ontspant hij.
Mijn ervaring is trekken per fiets, van het trekken te voet heeft Mark meer kaas gegeten. Omdat we voor de omweg kiezen hebben we niet genoeg water mee kunnen nemen. Met een keramisch filter worden de inmiddels lege flessen vanuit een bergstroompje weer gevuld, en kunnen we verder. Onderweg was Mark al attent geweest op de hoogte waar nog stromend water te vinden was. En vooraf had hij de route op de kaart goed voorbereid op stroompjes die in deze tijd zeker water zouden bevatten. Op de fiets zul je dat in Europa niet snel hoeven doen.
We lopen eigenlijk in een wijde boog om Mont Dore heen, waardoor we tussen een paar passen door steeds lang op ongeveer gelijke hoogte kunnen blijven. Op het eerste deel van de dag schiet er plots een ree over ons pad. Verderop wordt het nog mooier. Als een rondcirkelende roofvogel uit de verte ineens recht op ons toe vliegt zien we het een adelaar is! Hij vliegt redelijk vlak over en blijft in de buurt rondvliegen. Meer voegen zich erbij, en op een goed moment tellen we 8 rondcirkelende adelaars. Ze zijn inmiddels wel weer behoorlijk ver weg, maar in hun vlucht is nog het koninklijke gemak te zien waarmee ze zich laten dragen. [Mark: voor als één van je foto’s van de adelaar(s) gelukt is heb ik nog een mooi plekje bewaard om die toe te voegen!]

Mark zegt: ‘Hier is een van de adelaars, en die ree in jouw verhaal was in mijn beleving een chamoix, zo’n berggeit en volgens dat Franse stel was het een vrouwtje.
Het was een lange wandeldag en pas tegen zessen als we Mont Dore binnenlopen. Bij het station wacht ons een vervelende verrassing: de bus die ik morgenochtend naar Clermont Ferrand wilde nemen gaat niet vanwege de nationale feestdag op 14 juli. De enige manier om daar nog te komen is over 1,5 uur een taxi nemen naar Laqueuille om van daar door te reizen. In plaats van een afsluitende avond en nog een overnachting in de tent pakken we nog een biertje en wisselen de spullen uit die ik voor Mark meenam, en die hij mij mee terug wil geven.

Een wat abrupt einde van 3 bijzondere dagen. Met deze pelgrimage en de uitnodiging aan mensen een stuk(je) mee te lopen schenkt Mark zichzelf en die omgeving een bijzondere ervaring. Ik voel me dankbaar hierin te mogen delen.

Het was nog frisjes toen ik richting Neuilly reed. Druk sms-send met Mark, die me meldde dat het hem niet zou lukken op tijd in Neuilly aan te komen. Tussen hem en het huisje van Nirdosh lagen nog 40 kilimeters te wachten op overbrugging. Ik moet zeggen, het heeft wel wat om op zondagavond tegen twaalven in een onbekend frans dorpje een hotel met bloemetjesbehang binnen te lopen voor een rendez vous met je eigen vent. Die dan al de hele avond zit te wachten op je komst. Vooral dat laatste is een niet te onderschatten meerwaarde van zo’n ontmoeting.

Nadat de vent heroverd was, ben ik doorgereden naar Neuilly en Sancerre, er was een sleutel, er was hout om te stoken, en sowieso bestaat er geen beter huisje dan Nirdosh’ nederzetting om een rustdag te houden -voor Mark- en een aankomstdag -voor mij-.

Deze dag werd het weer mooier en mooier en toen we woensdagochtend vertrokken was de lucht stralend blauw. In een mum van tijd betraden we het Sancerre gebied. Roald, thuis, had de Sancerre aangekondigd als een asperge wijntje, maar ik moet hem toch bij de eerstvolgende ontmoeting laten weten dat dit etiket de wijn geen recht doet. In het Sancerre gebied wordt met veel mensen hard en vrolijk gewerkt aan de wijnvelden. Overal ‘vonden’ we witte autootjes naast de velden. En overal waren barretjes waar we iets konden drinken. Maar de les is snel geleerd: een wijntje – Sancerre om drie uur ‘s middags in de warmte is natuurlijk een slecht idee maar een heerlijke smaak. We bleven die nacht in Saturn bij Sancerre.

Deze pelgrim kijkt gelukkig voetbal. (Ik zou willen zeggen tegen iedereen die in een huisje in Frankrijk zit en die een rennende man voorbij ziet komen met op zijn hoofd een hoedje en een  zonnebril en op zijn rug een grote rugzak…Mocht het toevallig rond de tijd zijn dat Nederland gaat spelen, wees zo lief en open uw deuren , het enige wat deze pelgrim behoeft is het zien van de voetbalwedstrijd NL tegen… – diverse mogelijkheden nog te gaan – .) Mark zegt: Het lijkt misschien rennen maar  is toch ook een kwestie van timen, zoals de kroeg binnewandelen net op het moment dat Sneijder het enige doelpunt tegen Japan maakt

Van Sancerre via het Pouilly Fumé gebied langs de Loire afgezakt naar Charité.

Een heel mooi plaatsje aan de Loire met een rustige camping -met tv-. De kerk van Charité is een puzzel waarin alle eeuwen steeds weer aangebouwd en afgebrand en toegedekt en volgestopt is…maar de mensen in Charité zijn echt erg aardig. -We vermoedden dat enige ondeugende Charité monniken hun zaad hebben verspreid in het stadje door de eeuwen heen.-  De belangstelling  werd wat heen en weer geslingerd tussen het voetbal en de kerk. Ik persoonlijk vind het een mooi evenwicht, brood en spelen. Maar dat zal bij het plaatsje horen en het beviel ons er zo goed dat we een rustdag genomen hebben.

Op naar Néver. En dat was een lange dag. Niet alleen het verlaten van de Loire, van de weelderige wijnstreken, maar ook het weer werd voor ons lopers beslist niet makkelijker. Het was inmiddels tot 32 graden overdag. ieder bosje is een geluk dat je toevalt. Nu viel ons qua bos veel geluk toe. Dwars door de bossen liepen we op paden waar niet alleen wij als lopers, maar ook een koppel met 4 schrikachtige paarden op reis waren. En een stuk of wat crossmotoren. Dus.

De paden werden drukker en omdat we de G3 volgden, ofwel het Santiago pad gingen we er maar van uit dat er veel verschillende manieren zijn in het pelgrimeren naar Santiago. Een van de manieren, op meerdere plaatsen aangekondigd, is het lopen met een of twee ezels.

Een oude droom van Mark. Er is iets voor te zeggen, als je verstoft en bezweet met je rugzak door echt heel warme velden loopt. En toch is het wonder dat je met je eigen benen zo ver kan komen, dat je gewoon door de deur uit te lopen en bezig te blijven met lopen je na 6 weken zomaar 1000 kom verder weg brengen geweldig. Wat ik nu ook heb meegemaakt en mooi vind, is de belangstelling van veel mensen voor de tocht. Meerdere mensen vragen of Mark op weg is naar Santiago. Het antwoord is meestal een ‘ongeveer zoiets’ en in sommige gevallen specifieker. Maar de belangstelling is echt gemeend en dat moet wel goed doen. Er is respect en dat is mooi.

In Never ligt de Heilige Bernadette van Lourdes opgebaard, en die moesten we zien. Ook deze zondag was het kiezen tussen werelds vermaak en het Echte Werk: voor ons hotel werd al in alle vroegte de markt opgebouwd. Een enorme Koninginnedag markt. Nirdosh zou ons een dag komen vergezellen en gedurende het wachten op haar komst hebben we dus toch nog wat leuke koopjes kunnen doen -ik ben naar huis gereden met een schoolklas-landkaart van Frankrijk in de auto. Een mooi aandenken voor later- .

Nirdosh kwam, en we togen naar Bernadette. Vanaf 1928 ligt haar lichaam opgebaard in de kerk. In een soort sneeuwwitje-kist van glas. Meerder malen is de Heilige Bernadette de Lourdes begraven en weer opgegraven en steeds kwam zij weer ongeschonden te voor schijn. Er was veel belangstelling voor haar. Nirdosh en ik -toch kijkers van beroep- zetten al onze ogen op scherp en zouden het liefst dat heel erg mooie fijne gezicht aangeraakt hebben. Toch voelde onze bijna wetenschappelijke nieuwsgierigheid niet helemaal terecht in deze context van devotie: hier kan niet getwijfeld worden. Voor de gelovige medemens was er geen enkele twijfel over de echtheid. Ik wil daar graag nog eens met Frank over praten. Voor Mark lijkt dat niet de wezenlijke vraag. Hij noemde deze heilige toch wel een brave versie maar haalde blijmoedig ook hier een stempel op zijn tocht.

afscheidsfoto met Nirdosh tussen Francis en Mark in

In de warmte liep hij verder langs kanalen, op naar de volgende Madonna. Met pijn in mijn hart weer afscheid genomen, met steeds weer een aantal vragen die bij me opkomen ‘drink je wel genoeg water’ ‘doe je wel voorzichtig’ ‘blijf groentes eten’…..allemaal nutteloze goedbedoelde zinnen, die wel duidelijk maken waarom er vroeger geen vrouwen mee mochten op de pelgrimstochten…

Route: van Buzancy naar Epernay
Tijdelijke pelgrim: Frank Groenhuis
Technische details: ca. 120km in vier dagen (31 mei t/m 4 juni 2010)

Wie is dat eigenlijk, die Frank Groenhuis?

Klimvriend Frank aan het koken

Mark omschrijft hem terecht als ‘klimvriend’. Na een alpine cursus in 2008 zijn beide mannen regelmatig gezamenlijk op pad geweest. Eigenlijk altijd met een sportklimgebied of de Alpen als bestemming. Soms een paar dagen, soms langer. Ondanks behoorlijke verschillen in karakter en belangstelling is er toch sprake van een duidelijk klik tussen de heren. Het was natuurlijk wel de vraag of deze klik bestand was tegen uitgestrektheid van het Noord-Franse platteland.

Hoe is de tocht verlopen?
Het geheel kende een kil en regenachtig begin en een zomers einde. Ergens in de Franse Ardennen ligt het dorpje Buzancy. Hier troffen de pelgrim en zijn gast elkaar op zondagavond. Het regende pijpenstelen. Het weerzien, de door Mark geregelde huisjes en de door Frank meegebrachte Grappa maakten er toch aangename avond van.

Dag twee kende veel bos en asfalt en bracht de wandelaars naar het stadje Vouziers.

Bier en schaken in Vouziers

De verschillen in karakter tussen de heren kwam hier tot uiting tijdens de voor hen gebruikelijk schaakpartij: een voorsprong van een pion, door de gast verbeten bevochten, zorgde voor de ondergang op het bord met 64 velden van de zorgeloze, altruïstische pelgrim. Het bier en eten smaakte echter uitstekend. Ook de slaapplaats, in een in die streken inmiddels zeldzaam bosje, een uurtje lopen van Vouziers voldeed aan de normen van het wildkamperen.

Een zeldzaam bosje biedt een prachtig kampeerplek

Het aloude gezegde ‘dinsdag, asfaltdag’ bleek ook in Frankrijk van toepassing te zijn. Natuurlijk werd er taart gegeten om de eerste pelgrimsmaand te vieren maar het hoogtepunt van de dag was een zeer smakelijke maaltijd bij een Duits oorlogskerkhof (WOI) terwijl er op nog geen 20 meter afstand een aantal kraaien met behulp van een jachtgeweer naar de kraaienhemel werden gestuurd. Aan de vriendelijke verzoeken van de reizigers om hun tentjes een nachtje in een van de onmetelijke achtertuinen/weilanden van het dorpje Aussonce te mogen opzetten werd geen gehoor gegeven. Analyse achteraf lijkt aan te geven dat de boomlange gestalte en de dreigende uitstraling van de gast de doorslaggevende factor hierbij waren. Het kan niet gelegen hebben aan het vriendelijke voorkomen van de Monserat-ganger. Wederom wildkamperen dus!

Kamperen in de achtertuin in Aussonce

Woensdag leidde het pad, in dit geval een oude Romeinse weg, naar Reims. Het weer was gekanteld, de zon begon duidelijk de overhand te krijgen. Reims, met zijn prachtige kathedraal, bood de randoneurs een prachtige slaapplek in een soort jeugdherberg, koud bier en mosselen.

Middeleeuws wonder of symbool van uitbuiting?: kathedraal van Reims

En ook hier het verschil in wereldbeleving tussen gastheer en meeloper: waar de eerste in het Gotische huis van de bisschop zoals gebruikelijk een kaars opstak om vrienden en naasten te steunen weigerde de meeloper botweg in dergelijke rituelen mee te gaan!

De laatste wandeldag liepen de klimvrienden Reims en haar agglomeratie uit, langs wijngaarden (champagne!), door een zich over kilometers uitstrekkend woud, wederom wijngaarden (champagne!), dorpjes, en tenslotte een lange entree naar Epernay. Uiteraard dronken de heren hier bier, koud bier, ondanks de overdadige presence van dat andere koolzuurhoudende vocht. Dit laatste gezamenlijke stukje tocht werd afgesloten met een rijkelijk overgoten maaltijd op een terras in de stad

Op de ochtend van de vijfde dag is de tijdelijke meereiziger per trein en liftend afgereisd naar Buzancy. De pelgrim gaat voort.

Kunnen er nog lessen uit de wandeling van de eerste week van juni worden getrokken?
Mark doet op zijn website een aantal mededelingen over het karakter van de tocht. Misschien ten overvloede een aantal aanvullingen:
– de zelfgevangen geroosterde forel aan het einde van een lange dag is eigenlijk een blikje sardientjes,
– oud brood van eergisteren is in Frankrijk echt oud brood,
– de brander functioneert prima, neem als gast wel aanmaakblokjes mee,
– twee plastik wijnglaasjes (HEMA) maken het leven van een pelgrim een stuk aangenamer,
– de pelgrim heeft een vreemde, haast mytische aantrekkingskracht op vrouwen die de 70 ruimschoots zijn gepasseerd. Alles willen ze weten van zijn tocht en zijn motief. En hij vertelt het ze ook!

Conclusie
Dit stuk van Mark’s pelgrimage had veel in zich: regen, zon, saaie stukken, prachtige stukken, compacte dorpen en steden, (zeer) uitgestrekte velden en akkers. Maar vooral kameraadschap en vriendschap. Bedankt pelgrim!

Klimvrienden

Op  pinkstermaandag 24 mei 2010 vertrek ik met een geleende tomtom richting Esch sur Sure…dat was namelijk het adres wat ik van Mark en Francis kreeg het weekend voor de pinksteren. Had mijn rugzak goed in gepakt met het hoogst nodige…alhoewel het toch nog ongeveer 10-11 kilo bleek te zijn. Moest het tentje nog bij…De zon scheen en met mijn open cabrio voelde ik me toch wel een beetje stoer. Bij aankomst in Esch sur Sure heb ik eerst het kleine pitoriske stadje bekeken. Het was vol met motorrijders, die bleken een tocht te hebben. Op het terras trof ik Mark en Francis…die waren  toe aan een biertje, maar er bleek alleen maar koffie te zijn.. Daarna inderdaad gegoogeld met auto’s en daarna een goede maaltijd.

De volgende ochtend met elkaar  gestart met uit gebreide koffie en taart en daarna hebben we F uitgezwaaid op de brug.! En toen ging de gezamenlijke wandeling met M echt beginnen.. De zon scheen en we begonnen meteen met een prachtige route langs de rivier, met veel klimmen en dalen…Ik was niet echt getraind en  langzamerhand begon ik vooral dat dalen wel te voelen in mijn knieen…de wandelstok, die tevens ook een tentstok is van de tent van M, bleek erg behulpzaam.

Na ongeveer 22 kilometer bleek ons einddoel van de dag, een camping, helaas niet meer te bestaan. Een kleine teleurstelling, maar die kon ik wel incasseren…mijn benen en knieen begon ik wel echt te voelen, maar ja geen camping, is geen plek om te slapen. Na gespeur van M op de kaart zijn we verder gelopen…richting het bos. Uiteindelijk kwamen we aan op een heuvel, met daarbij een  prachtig uitzichtspunt en een hutje en…een houten picknicktafel!! Een geweldige plek om wild te kamperen!!  We troffen 2 stellen die met een camper ook op die plek stonden en die waren voorzien van alle gemakken….bleken ook bier in hun camper te hebben.

Gelukkig had ik een eerste maaltijd meegenomen en die smaakte ons met het bier heel erg goed. De tent op gezet en ik was wel klaar met mijn eerste wandeldag.

De tweede dag begon met prachtig weer en toch wel met wat pijn in de knieen…ai…de wandeling begon weer meteen met dalen en de wandelstok was onmisbaar! Onderaan het pad bleek ik mijn handdoek vergeten te zijn…wat dom. M maakte zich zorgen om mijn knie en die huppelde vriendelijk de berg op om mijn handdoek te gaan halen…waarvoor nogmaals mijn dank Mark! Onderweg werd ik door M ingewijd in de kracht van de waterfilter…wat een heerlijk warme kop thee opleverde!  Na 10 km waren we toe aan een uitgebreide lunch ( wandelen maakt moe en hongerig…waar heb ik dat eerder gehoord??).

Tijdens de lunch kwamenwe in gesprek met twee jonge Belgen, die wild hadden gecampeerd en mooie verhalen hadden over eerdere reizen en ervaringen. Ze hadden meteen nog een paar goede tips voor de route. Vervolgens in het dorpje boodschappen gedaan en zijn met een vergissing in de route richting een uitgebreid bosgebied gaan lopen. Tijdens de wandeling veel ervaringen en emotionele pijnmomenten met elkaar gedeeld…onze vrienschap gaat al een tijdje mee en het is bijzonder elkaar toch ook op die manier telkens weer te ontmoeten!!  Mijn knieen begonnen inmiddels weer erg op te spelen en M stelde voor om opnieuw wild te gaan camperen…op de plek waar ook de jongen Belgen hadden gestaan. Mooi kampvuur gemaakt, tentjes op gezet en eten gekookt. Langzamerhand werd de lucht erg donker en grauw en werden we overvallen door een enorme regen en onweersbui….ons terug getrokken in onze tentjes. Kon door onweer en regen niet slapen, de tent begon te lekken en er was een dier rondom te tent…voelde me ondertussen niet zo happy zal ik eerlijk bekennen….maar ook dit hoort er dus ook bij….de nacht was lang, nat en onrustig!!

Bij op staan regende het nog steeds..M had mij  ‘s avonds geprobeerd een sms te doen, zijn tent was beter droog gebleven. Alles nat ingepakt..in het pannetje was nog een beetje thee van de avond daarvoor en vervolgens gingen we verder op pad door het natte bos. Fysieke inspanning en natte omstandigheden leiden bij mij tot emotionele schommelingen… volgens mij is een pelgrimstocht in deze vorm dan ook een juist moment jezelf weer eens tegen te komen en ik kan vertellenen dat dit deze dag ook is gebeurd!  Het weer bleef nat, we moesten een snelweg oversteken, langs een drukke weg lopen en door weilanden, bosjes en omgevallen bomen klauwteren ( M was helemaal in zijn element!!). Als beloning was daar een B&B bij een schapenboer. Ik was redelijk brak..bij aankomst werd ik nog in mijn kuit gebeten door de hond van de eigenaren…leuk welkom…Gelukkig werd dit snel goed gemaakt doordaat het gelukkig met de beet mee viel en ik warm kon douchen en in bad kon!!! Na twee dagen geen douche is dat werkelijk een geschenk zal ik je vertellen!! De avond was  genoegelijk met het maken van een warme maaltijd in de keuken van de B&B, een wijntje en een kaartspel.

De vierde ochtend begon met ontbijt van de B&B. Alle spullen hadden we kunnen laten drogen en een schoon bed doet ook wonderen. De wandeling ging door weilanden, kleine dorpjes, glooiend landschap en veel natuurschoon. Veel gezelschap van buizerden en uiteindelijk van wilde zwijnen met jonkies!! Later bleken  deze te horen bij een prachtig langdgoed, waar we per ongeluk overheen zijn gelopen. Ons eindoel van de dag was de Abdij van Orval. Een prachtig klooster, met veel stilte en een prachtige tuin.

Bij aankomst konden we een mis bijwonen, wat ik erg mooi vond. Daarna, hoe kan het anders, op naar het abdij bier van Orval…die me erg goed smaakte. Ik begon aan het eind van de dag weer redelijk te strompelen…De nacht hebben we door gebracht in een kleine B&B. Heerlijk gegeten, bij een ouderwets echtpaar van de B&B.

De vijfde dag stond in het teken van het bezoeken van de Basiliek van Avioth. Een prachtige plek net over de grens met Frankrijk.

Dit was een bijzondere dag voor vooral M. In deze basiliek was ooit een zwarte madonna, die jaren geleden is overgeschilderd.

We hebben de tijd genomen om beide onze gedachten in de stilte te overpeizen en te ervaren…beide hebben we kaarsjes  gebrandt  om het licht in ons zelf en voor anderen aan te wakkeren…

We zijn verder gelopen naar de camping in Montmedy…wat tevens ook mijn einddoel was van de 5 dagen op lopen met M zijn pelgrimstocht. We hebben de tentjes op gezet en gegeten in een restaurantje in het stadje…wat wederom stijl naar beneden liep en knieen het zwaar te verduren hadden.

De volgende ochtend vroeg op gestaan. Koffie gedronken en afscheid genomen bij het station..M als kadootje een heel kleine Ganesh kado gedaan. In de hindoeistische wereld staat Ganesh o.a.voor een voorspoedige reis en de beschermgod van het reizen. Ik wil Mark bedanken voor de ervaring die ik samen met hem mocht beleven. Na 5 dagen lopen door drie landen en vele verschillende landschappen was mijn tocht ten einde en ben ik weer een ervaring rijker!!!

Toen ik aankwam in het Prümtal in de Eifel was het alsof het nooit koud was geweest. Mark zat op een zonnig terras te wachten en zijn zonnebril leek een deel van zijn gezicht te zijn geworden. Niets minder waar. Het was koud geweest in Duitsland. En, wat ik ook snel zou merken, het Prümtal is niet een gebied waar veel campings te vinden zijn.
Wij hebben twee keer in het vrije veld gekampeerd.

Steeds bij mooie beekjes en steeds sta ik versteld van het brandertje dat naast kookding ook een kampvuurtje kan zijn. Het is altijd gek, als je thuis aan het voorbereiden bent denk je steeds ‘dat doe ik wel’ maar al lopend wordt het lopen toch het allerbelangrijkste. Ik bedoel dat je er moe van wordt. En dorstig.

Van een klein plaatsje in de Eifel zijn we de grens overgegaan naar Luxemburg, net onder Vianden , de Ourthe over. Hopend op koffie , en het liefst een échte cappucino zonder slagroom kwamen we wel bedrogen uit: Op de grens kregen we bij een raar soort Duitse camping -je moest je eerst langs allemaal auto’s en oud ijzer en series honden een weg zoeken naar de eigenaar- die gelukkig wel drank maar geen eten en ook geen koffie had. Terwijl wij zwijgend, want moe, ons drankje nuttigde, kwamen er mannen in blauwe overalls en met oliehanden vertellen hoe erg het was gesteld met de crisis in Europa, buitenlanders, oplichters van Grieken…We werden steeds stiller. We werden gewaarschuwd voor de Luxemburgers, bedankten voor het sap en gingen de grens over.

Die avond werd het laat voor we bij een camping kwamen. Het Ourtal is ongeveer 500 meter hoog en we stegen steeds rond de 200 , 300 meter , daalden daarna en stegen weer.

Lot van de wandelaar. Het is wonderlijk wat het vooruitzicht van een douche bij een mens -mij dan- te weeg kan brengen. We kwamen rond  negen uur avonds aan in het Sûredal -na een vorstelijke maaltijd in een 4 sterren restaurant, want door vrij kamperen spaar je geld uit- op een camping die in mijn ogen zó luxe was -er kwam een bákker ‘s ochtends met broodjes!- dat ik het me zal blijven herinneren als een paradijs.

Het 4 sterren restaurant, helaas geen fotoos van de superdeluxe campng

Marks’ ritme is ook thuis een beetje afwijkend van dat van mij: hij begint iets later en eindigt ook later. Maar ik zie de zin er hier wel van in: in oorden waar een slaapplaats niet duidelijk is, kan je beter eten voordat je je tent opzet. De dagen worden gevuld met lopen. Eten is verschrikkelijk belangrijk. En de slaapplaats.

Lopend door Luxemburg, Pinksterzondag, stralend weer, heet, naderden we een klein dorpje. Vanaf de heuvel aan de overkant leek het een jaarmarkt. ‘Leuk!” want daar is koffie, iets te eten misschien, …vol verwachting liepen we verder. Een marionettenfestival!!!!!!

Overal poppen en mensen met poppen, een worstenkraam , ja bitte, een tent met een Frans retrobandje met Jacque Brell muziek…het was een groot kado. Ik hoop dat Mark hier de foto wil plaatsen van de mooiste meest ontroerende draaimolen die ik ooit heb gezien.

Een draak die talkpoeder spuit, een olifant die water spuit, een verbergkooi en alles in elkaar geknutseld als in, zeg maar de film Amelie. Er stonden veel kinderen te wachten. De drie draaimolenmensen speelden een geweldige rol, brachten kinderen persoonlijk naar hun plaatsen, en stelden alle kinderen op hun plaats voor aan het publiek…
Het was nog maar een paar uur lopen toen we in Esch-sur-Sûre Gerda op een terras aantroffen.

Na ingewikkelde manoeuvres met auto’s zijn we met zijn drieën eens goed gaan eten en o wat is friet dan toch lekker!!!!!!!!

Francis. Meegelopen van 20 tot en met 23 mei.

We treffen elkaar in Rheinbach eind van de dag in een koffietentje, slapen en eten daar en lopen de volgende dag van Rheinbach naar Kreuzberg bei Altenahr. Voor Georg een bijzonder pelgrimsdoel, aangezien zijn naam daar vandaan komt. Een voorvader van joodse komaf heeft zich in een kapelletje op de Kreuzberg tot katholiek laten dopen, waarschijnlijk om economische redenen.

Kaffee mit Kuchen beim Bauer

De wandeling is aangenaam langs een beekje, met versnaperingen en een groep zingende pelgrims onderweg.

De kapel blijkt een heel charmant kerkje te zijn naast de burcht op de Kreuzberg. Het kerkje is nog open ook. Als half katholiek herinner ik Georg aan de mogelijkheid een kaarsje op te steken voor zijn familie.

We lopen verder naar Altenahr, bestellen een taxi bij taxibedrijf Kreuzberg om de auto op te halen in Rheinbach. Daarna maken we een tour langs Weingut Kreuzberg in Dernau, de riesling en blaue spatburgunder zijn lekker, de Cuve Georg Kreuzberg ook, maar die is wel heel prijzig.

We bezoeken ook nog het rijke en overdadige kuuroord Bad Neuenahr, de badplaats die is begonnen met een vinding van Georg Kreuzberg in de 19e eeuw. De voorvader van mijn vriend Georg zag mussen doodvallen of druiven slecht groeien en vond bijzonder water. We drinken het vieze maar gezonde water en beeindigen onze dag met weizen en Kohlrollade in de jeugdherberg van Altenahr.

Ik had ingetekend voor 8 mei om een dag met studievriend Mark op te lopen tijdens zijn pelgrimage. Toen ik die datum doorgaf wist ik niet dat hij jarig zou zijn. Mark drukte mij op mijn hart niets voor zijn verjaardag mee te nemen want dat moest hij dan weer meesjouwen. Hier had ik wel begrip voor. Ik heb me bezonnen hoe ik toch een feestelijk tintje aan de dag kon geven. Met een rugzak boven de 20 kg heb ik me naar Kevelaer begeven. We troffen elkaar bij de kaarsenkapel waar een bijzonder Mariaprentje te zien is met heel veel goud en zilver erom heen. Het was een soort mini-lourdes met processie-taferelen. Na een fotootje van Mark voor het prentje te hebben gemaakt gingen we op zoek naar een Kaffee mit Kuchen om Mark zijn verjaardag te bekrachtigen.

 Na wat blikken op de kaart en met een globaal plan gingen we op weg. Ik heb Mark in het begin van de wandeling kennis laten maken met het geocachen. Dat is schatzoeken met een GPS. In Kevelaer lagen er wel een aantal en wij hebben er eentje gevonden in een “Klostergarten” Daarna pakten we de pelgrimsroute op en al snel raakten we vrolijk aan de klets. Evenzo vrolijk en snel raakten we de route kwijt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling bij een pelgrimsroute. We vonden de route terug en bleven wat beter bij de les. We vonden voor de lunch een mooi picknickbankje. Met mijn benzinebrandertje hebben we een soepje en koffie klaar gemaakt.

Één van mijn voorbereidingen vandaag was het meenemen van kaarten die horen bij het programma van “De Wandeling” van de KRO. Hier staan dan statements ter overdenking op waar je het dan tijdens het wandelen over kunt hebben. Mark en ik hebben met de nodige diepgang wat pelgrimszaken kunnen bespreken. Ik vond het mooi te zien hoe we met z’n tweeën al wandelend allerlei dingen bespraken waar je anders niet zo snel aan toekomt.

De dag vlotte zo erg snel en we kwamen dan ook op een moment dat het tijd werd een plekje voor de nacht op te zoeken. Dit werd na 22 km. een erg idyllisch wildkampeerplekje aan de Kleine Niers met rondstruinende beverratten. Toen kwamen, tot grote verrassing van Mark, de verjaardagsbiertjes uit de rugzak. Met een Leffe Blond hebben we nog een keer zijn verjaardag bezegeld. Vervolgens had ik een Spaghetti Bolognese met diverse kruiden uit eigen tuin en een witlofsalade uit eigen tuin in petto. Mark heeft zich met zijn houtbrandertje gericht op het al dente krijgen van de spaghetti en ik deed met de benzinebrander de rest.

Ik heb Mark nog wat vislessen gegeven voor het forellen vangen verderop in de route.

Voldaan zochten we daarna de beschutting op van de Sparktent voor een heerlijke natuurnachtrust. De volgende ochtend scheen een stralende zon die ons aanmoedigde eruit te komen. Na een gebakken eitje en nog een dierenkaart ter overdenking namen we afscheid van ons mooie kampeerplekje.

We hebben nog zo’n 8 km. gelopen naar een plaatsje waar ik met een trein terug kon naar Kevelaer. Voordat ik dat deed hadden we nog een heerlijke Kaffee met Kuchen in een pastorie die geopend was ter gelegenheid van een braderie. Mark werd daar als een echte pelgrim in de watten gelegd en kreeg heus bubbeltjeswater in zijn bidon. Hij moest moeite doen om niet allerlei lekkere Kuchen in zijn rugzak te krijgen. Ik heb aan wat mensen nog uitgelegd wat dat geocachen nou precies is en toen werd het, eigenlijk te snel, weer tijd om allebei onze eigen weg te vervolgen.
Mark ontzettend bedankt voor deze leuke en boeiende wandeling! Ik wens je een hele goede verdere wandeling toe.

Mark overnachtte bij ons in Wijchen woensdagnacht 5 mei. Ik wandelde met hem een stukje de volgende morgen. De zon scheen en de natuur was mooi. Mark heeft afgelopen dagen ook met regen gelopen. Wandelen is een aparte manier van leven. Mark plande bij ons de duitse grens over te trekken, ten dele langs de Niers naar Kevelaer, vanouds een bedevaartplaats. Dorine en ik wensen hem veel mooie dagen en memorabele momenten.

Lieve Mark, bedankt voor deze MARKante dag! Het was een kadootje en ook ik heb er van genoten. Viel me wel op dat we vaak dezelfde mensen tegenkwamen. Kwam waarschijnlijk door het aardige groeten. Ze kregen er geen genoeg van! haha. Speciaal voor jou een blij nummer gezocht op You Tube. Liefs, Carla