Het is niet voor t eerst dat ik bij een lange pelgrimage door kou en winterneerslag te lopen heb. Maar dit keer is t wel erg bar en boos. Als pelgrim heb je t te nemen zoals het is en misschien juist daardoor word ik extra blij en dankbaar voor de kleine en grote dingen van het pad.

Dat t niet gaat regenen terwijl ik mijn brander stook voor een soep of thee.

Dat t enige café open is.

Dat er n bankje staat en de zon even doorbreekt.

Dat ik mag douchen en uitrusten in de keuken bij een bevriende collega, ook al is hij zelf niet thuis.

Dat een jongeman uit Syrië in is voor een goed gesprek over de belangrijke dingen van het leven, inclusief de dingen van de ziel.

Dat de religieuze boekhandel van Emmerich n keur aan wandelkaarten heeft om uit te kiezen zodat ik niet op telefoon (en als ie leeg is kompas) ben aangewezen om de prettige wandelwegen te vinden.

Dat de asperge boerin me uitnodigt om even bij haar in de keuken uit te rusten met een kopje cappuccino(van dat oplosspul met melk kakao en suiker en dat ik toch n dankbaar gevoel hou).

Dat ik na 10-en s’avonds in Kleef bel met Pieter van Huis te Cleef, en dat ie n beetje moppert dat ik zo laat bel, dat ie vol zit en al meedenkend bij de optie jeugdherberg zegt ; ‘Dat is geen optie, dat is nog 5 km en de berg op, ik maak wel een bedje voor je klaar’.

Dat mijn lief meeleeft met het lopen in de regen en me mijn andere bergschoenen, schone kleren en betere regenkleding komt brengen.

Dat we dan samen eten en slapen bij t veerhuis van tante Jet.

Dat mensen me n mooie tocht wensen via dit gekke apparaat waarvan de batterij af en toe leeg raakt.

Dat mensen die ik tegenkom verhalen met me delen.

Dat de buizerd regelmatig roept en voor me uit vliegt.

Soms schijnt de zon

Regen bij Kleef

😉

Nat hout geeft veel rook

THUIS !!!!!!!!!

de rugzak staat in de gang,

uiterlijk gezien is hij wat dunner,

qua ontspanning is ie weer veel ruimer,

de zon dwarrelt nog om zijn hoofd.

Meegenieten?

Zondagmiddag 5 september vanaf 1400 uur BEN JE WELKOM..

Alle kaarten, sokken, branders, tentstokken, haringen, flessen wijn en wat dies meer zij kunnen dan teruggebracht worden.

Iedereen die meegeleefd, meegelopen, meegeschreven en meegelezen heeft nodigen we uit voor een heuse franse picknick in Meppel!

Op de website van de tarptentje is een foto gallery page te vinden met tarptentjes op de mooist mogelijke plekjes. Daar wil ik natuurlijk ook een plaatje voor inzenden. Vandaar deze fotosessie met mijn tentje in de hoofdrol. En natuurlijk om te laten zien op wat voor mooi plekje ik heb geslapen.

Graag jullie (jullie = lezers, vrienden, toevallige passanten) oordeel welke foto t mooist is, zodat ik weet welke ik moet sturen naar de tarptentfirma. Voor het gemak heb ik ze geletterd, de letters staan boven de foto’s.

A: 

B:

C :

D:

E:

F:

G:

H:

I:

J:

K:

L:

Dit zijn Pietrix en Erik, Pietrix is een vriendin van Francis, en Erik heb ik leren kennen toen de mannen vorig jaar meegingen met de vriendinnenclub van Francis en Pietrix naar Venetie, Biennale, kunst dus.

Pietrix en Erik waren met hun kinderen vakantie aan het vieren in de Dordogne, maar een uurtje rijden van waar ik zat. Ik had Erik uitgenodigd een dagje mee te wandelen maar het was me onduidelijk of ie dat zou gaan doen. We hadden afgesproken in Turenne, een klein toeristenplaatsje met een kasteel. Het was leuk elkaar te treffen, we spraken wat, Pietrix stelde meteen de grote vragen, maar het antwoord bleef ik schuldig, ik had geloof ik wat meer tijd en rust nodig. Die kreeg ik wel met Erik, ik was verbaasd toen hij aankondigde mee te gaan lopen, zeker toen bleek dat hij wel een dag of twee mee zou gaan; hij zag er helemaal niet uit alsof hij ging lopen, meer alsof hij naar zijn werk ging (Erik doet in golfbanen, van de pitch en putt soort).

Erik had een prachtige tas bij zich, engelse stijl door zijn broer ontwikkeld, maar niet bepaald geschikt om lang mee te wandelen. Ik heb m niet op foto, dus Erik stuur je nog een link van de tassen van je broer?

Je ziet hier slechts de schouderband van de tas.

Waar ik wel een goede foto van heb zijn de schoenen van mijn onverwachte pelgrimsgast:

Niet bepaald handig als je op stenige paden moet lopen. Maar het was het beste paar schoenen wat Erik bij zich had. Het was duidelijk een impulsactie van Erik om een stukje met me op pad te gaan, daarmee des te meer te waarderen. Ik heb hem een paar keer een wandelstok geleend voor een afdaling of om een hond af te slaan, Erik bleek het uitstekend te houden ondanks zijn ongewone equipment.  We hebben mooie stukken gezien, de hoge rotsen langs de Dordogne bijvoorbeeld;

We hebben overnacht in toeristenstadje Martel, gelopen door charmant landschap, goede gesprekken gehad over het leven en we kwamen uiteindelijk aan in het super toeristische Rocamadour.

Erik vertelde me dat hij de indruk kreeg dat mijn hele pelgrimstocht bestaat uit het wandelen van de ene naar de andere toeristenplaats. Dat is op een bepaalde manier wel waar maar soms zijn de stukken tussen de ene en de andere toeristenplaats met charmante huizen en een keur aan restaurantjes wel erg lang. In Rocamadour werd Erik opgehaald door zijn gezin en ontstond er telefonische verwarring over de zwarte Madonna’s. Wij waren er en zij. Wij waren boven in de kerk van Hospital de Rocamadour, waar een kopie staat, met duidelijk herkenbaar de vorm die ik herkende van de afbeeldingen.

Onder in de kerk was het originele beeld, achter glas, nauwelijks te zien, maar toch indrukwekkend daar op die plaats.

Op de weg ernaar toe mag je een grote stenen trap oplopen, de trap van de pelgrims, waar overal in de stenen afbeeldingen van fossielen te vinden waren. Die treden zijn daar neergelegd in de tijd dat de geschiedenis van de aarde en Darwin’s gedachtegoed nog geen discussiepunt was.

Deze schelpafdrukken vindt je in de steen vlak voordat je de kerk binnenstapt, een soort van Compostella- teken van miljoenen jaren oud.

Na een eerste bezoek aan de Madonna van Rocamadour gingen we ter afscheid een biertje drinken, later zou ik nog meer proeven van pelgrimsoord Rocamadour, waarover later misschien meer.

Dag Pietrix, Wander, Dorrit, Erik en Mees, dank voor jullie bezoek, en dat jullie je vader een tijdje konden missen, en Mees veel plezier met je fraaie religieuze aankopen.

Route: van Buzancy naar Epernay
Tijdelijke pelgrim: Frank Groenhuis
Technische details: ca. 120km in vier dagen (31 mei t/m 4 juni 2010)

Wie is dat eigenlijk, die Frank Groenhuis?

Klimvriend Frank aan het koken

Mark omschrijft hem terecht als ‘klimvriend’. Na een alpine cursus in 2008 zijn beide mannen regelmatig gezamenlijk op pad geweest. Eigenlijk altijd met een sportklimgebied of de Alpen als bestemming. Soms een paar dagen, soms langer. Ondanks behoorlijke verschillen in karakter en belangstelling is er toch sprake van een duidelijk klik tussen de heren. Het was natuurlijk wel de vraag of deze klik bestand was tegen uitgestrektheid van het Noord-Franse platteland.

Hoe is de tocht verlopen?
Het geheel kende een kil en regenachtig begin en een zomers einde. Ergens in de Franse Ardennen ligt het dorpje Buzancy. Hier troffen de pelgrim en zijn gast elkaar op zondagavond. Het regende pijpenstelen. Het weerzien, de door Mark geregelde huisjes en de door Frank meegebrachte Grappa maakten er toch aangename avond van.

Dag twee kende veel bos en asfalt en bracht de wandelaars naar het stadje Vouziers.

Bier en schaken in Vouziers

De verschillen in karakter tussen de heren kwam hier tot uiting tijdens de voor hen gebruikelijk schaakpartij: een voorsprong van een pion, door de gast verbeten bevochten, zorgde voor de ondergang op het bord met 64 velden van de zorgeloze, altruïstische pelgrim. Het bier en eten smaakte echter uitstekend. Ook de slaapplaats, in een in die streken inmiddels zeldzaam bosje, een uurtje lopen van Vouziers voldeed aan de normen van het wildkamperen.

Een zeldzaam bosje biedt een prachtig kampeerplek

Het aloude gezegde ‘dinsdag, asfaltdag’ bleek ook in Frankrijk van toepassing te zijn. Natuurlijk werd er taart gegeten om de eerste pelgrimsmaand te vieren maar het hoogtepunt van de dag was een zeer smakelijke maaltijd bij een Duits oorlogskerkhof (WOI) terwijl er op nog geen 20 meter afstand een aantal kraaien met behulp van een jachtgeweer naar de kraaienhemel werden gestuurd. Aan de vriendelijke verzoeken van de reizigers om hun tentjes een nachtje in een van de onmetelijke achtertuinen/weilanden van het dorpje Aussonce te mogen opzetten werd geen gehoor gegeven. Analyse achteraf lijkt aan te geven dat de boomlange gestalte en de dreigende uitstraling van de gast de doorslaggevende factor hierbij waren. Het kan niet gelegen hebben aan het vriendelijke voorkomen van de Monserat-ganger. Wederom wildkamperen dus!

Kamperen in de achtertuin in Aussonce

Woensdag leidde het pad, in dit geval een oude Romeinse weg, naar Reims. Het weer was gekanteld, de zon begon duidelijk de overhand te krijgen. Reims, met zijn prachtige kathedraal, bood de randoneurs een prachtige slaapplek in een soort jeugdherberg, koud bier en mosselen.

Middeleeuws wonder of symbool van uitbuiting?: kathedraal van Reims

En ook hier het verschil in wereldbeleving tussen gastheer en meeloper: waar de eerste in het Gotische huis van de bisschop zoals gebruikelijk een kaars opstak om vrienden en naasten te steunen weigerde de meeloper botweg in dergelijke rituelen mee te gaan!

De laatste wandeldag liepen de klimvrienden Reims en haar agglomeratie uit, langs wijngaarden (champagne!), door een zich over kilometers uitstrekkend woud, wederom wijngaarden (champagne!), dorpjes, en tenslotte een lange entree naar Epernay. Uiteraard dronken de heren hier bier, koud bier, ondanks de overdadige presence van dat andere koolzuurhoudende vocht. Dit laatste gezamenlijke stukje tocht werd afgesloten met een rijkelijk overgoten maaltijd op een terras in de stad

Op de ochtend van de vijfde dag is de tijdelijke meereiziger per trein en liftend afgereisd naar Buzancy. De pelgrim gaat voort.

Kunnen er nog lessen uit de wandeling van de eerste week van juni worden getrokken?
Mark doet op zijn website een aantal mededelingen over het karakter van de tocht. Misschien ten overvloede een aantal aanvullingen:
– de zelfgevangen geroosterde forel aan het einde van een lange dag is eigenlijk een blikje sardientjes,
– oud brood van eergisteren is in Frankrijk echt oud brood,
– de brander functioneert prima, neem als gast wel aanmaakblokjes mee,
– twee plastik wijnglaasjes (HEMA) maken het leven van een pelgrim een stuk aangenamer,
– de pelgrim heeft een vreemde, haast mytische aantrekkingskracht op vrouwen die de 70 ruimschoots zijn gepasseerd. Alles willen ze weten van zijn tocht en zijn motief. En hij vertelt het ze ook!

Conclusie
Dit stuk van Mark’s pelgrimage had veel in zich: regen, zon, saaie stukken, prachtige stukken, compacte dorpen en steden, (zeer) uitgestrekte velden en akkers. Maar vooral kameraadschap en vriendschap. Bedankt pelgrim!

Klimvrienden

Wie de Bever een luxe winkel vindt moet eens gaan kijken bij globetrotter in Keulen.

Aangezien ik als oude man niet meer zo goed op een dun schuimrubber matje slaap heb ik een lichtgewicht luxe matrasje gekocht bij deze luxe winkel. Helaas ging de shop net dicht toen ik mijn matje uitgezocht had en heb ik niet verder kunnenkijken wat ze allemaal hebben.

globetrotter from 3th floor

globetrotter elevator view

Toen Mark vertrok was het nat buiten. En de hele verder dag bleef het nattig. Dagen waren vooraf gegaan met meten en passen en wegen en schatten. De rugzak woog bij vertrek 13 kilo, maar Mark zou nog langs de Groene Winkel om proviand in te slaan. Het zou wel 15 kilo worden. De dag erna regende het pijpenstelen. Het bleef maar doorgaan. Ik weet dat het buiten als je loopt niet zo erg voelt, maar nattigheid en kou en lopen..is gewoon niet zo lekker.

Het nieuws kwam ‘s avonds. Na een eerste vrije overnachting op een hondentrimterrein (?) nabij Zwolle overnachtte hij de tweede nacht bij Twan en zijn famile. Ik was gerustgesteld. Man ligt droog voor de nacht. Dag erna kwam zomaar midden op de dag een emailtje, : ‘of Carla zijn muts mee kon nemen? Het was toch nog behoorlijk koud.

Onze lieve Vrouwe van Frieswijk buiten op een boom

Hij was net nog langs de lieve vrouw van Frieswijk gelopen en had een kaarsje opgestoken voor thuis..’ Meteen Frieswijk opgezocht. Alsof je dan weet waar iemand is. Wel informatie over de vrouwe. Maar ik wilde weten hoe het met Mark ging! Ook voor mij geldt een strenge restrictie in het aantal sms-jes en dat is even wennen , geef ik toe.

Onze buurvrouw Carla is net vertrokken, met muts en nog twee haringen voor de tent. Vandaag gaat de trip naar Arnhem. En ja, op het kaartje ‘waar is hij ergens?’ heeft hij al wat stipjes aangegeven. Het lijkt nog steeds Meppel, maar is al een stuk verder gekomen!

Minder dan n maand nog voor m’n lange wandeling begint. En pasen is heel geschikt voor voorbereidingen. Vrijdag wat tijd gebruikt om n stukje te schrijven voor de pagina over zwarte Madonna’s. Zaterdag langs spac-sport in Nijmegen en n nieuwe slaapzak (Birdland Serai XTR2) en n softshell jack gekocht. Vandaag paasmaandag na een wandeling nog even bij Bever plastic onderzijl gehaald, voor onder m’n nieuwe tentje.

En ja wandelen dus, Heerlijkheid de Eese, bij Steenwijk, beetje trainen, maar ook beetje spelen met m’n lichtgewicht brandertje op sprokkelhout.  Kopje koffie zetten, kopje thee. Pauze houden op n plek waar een fijn zitplekje is, maar waar ook veel dun oud hout te vinden is. Eerst kleine takjes, twijgjes en droog gras verzamelen.

De takjes kort maken tot max 10 cm. Dan het gras met een paar van de dunste droogste takjes in het brandertje doen. Het brandertje is een lichtmetalen dubbelwandig bakje met gaatjes onderin waar lucht uitblaast. Dat blazen doet een ventilator op een batterij. Aansteken.

Wat meer houtjes erbij. Ventilator op laagste stand zodat er meer lucht bij het hout komt en de lucht ook nog tijd heeft om wat op te warmen. Iets dikkere houtjes, ventilator op hoogste stand, flink laten blazen. Vol met houtjes. Koffiepotje erop. Een keer bijvullen met wat houtjes. Koffie klaar. Pannetje met water voor thee erop. Koffiedrinken. Nog een keer houtjes.

Thee klaar. Het is meer werk dan mijn benzinebrander, het brandertje is ook minder stabiel, vooral doordat ie zo licht is. Een hele maaltijd te koken lijkt me wel gedoe, dan moet je stoken en koken tegelijk. Maar het werkt wel. Terwijl het paaszondag heel veel geregend heeft. Ik ga er vanuit dat t voor een kopje thee of een cup-a-soup voldoet.

En als er iemand meeloopt kan die een benzinebrander meenemen. Ik draag immers al de pannen.