Mopperen over omlopen is een beetje raar als je voor je plezier dagen of weken achtereen loopt. Toch is het wel relevant. Een pelgrimage  is iets anders dan een ommegang, een boucle zoals ze in Frankrijk zeggen. Er is een doel. Of er zijn meerdere doelen. De Vierge Noirs die ik op deze tocht bezocht heb in Liège, Huy, Walcourt, Liesse en Chartres. Toch loop ik niet alleen recht toe recht aan naar deze plaatsen.

Er is ook een prettig omlopen, een omlopen wat je als pelgrim graag doet.

Omlopen voor een mooier weggetje,

een stuk door het bos,

een plekje met een mooie naam,

een kerkje dat misschien open is,

Een hunebed,

een bakker of een restaurantje net tegen midi.

Maar dat voelt niet als omlopen. Dat zijn de kleine doelen die, op weg naar het grote einddoel, meer dan de moeite waard zijn om voor om te lopen.

In vergelijking met vroeger, met eerdere voettochten, is er een vooruitgang van belang als het gaat om het kiezen en vinden van de wegen. Ik kan nu de topografische kaarten van de gebieden waar ik doorheen loop in mijn telefoon laden. Kaarten van 1 op 25.000 of nog preciezer. Dat betekent veel beter zien waar land- en bosweggetjes zijn, waar een bruggetje of tunnel is en waar de GR wandelpaden langs gaan. Dat maakt sneller dan met alleen de 1 op 100.000 kaarten waar ik vroeger op liep. Het maakt ook dat ik makkelijke onverharde paden vindt, waardoor het lopen lichter wordt en ik het langer volhoudt.

Er is echter een groot nadeel. Door veel op de digitale kaart te lopen raakt de batterij van de telefoon snel leeg. Daar kan mijn zonnelader, zeker bij regenachtig weer lang niet genoeg voor bijladen. Dus is mijn telefoon wel eens leeg geweest zodat ik, net als vroeger, met het kompas in de hand zo ongeveer de goede richting moest zien te vinden.

Mijn strategie werd om ieder café of restaurant waar ik pauze hield te vragen of ik bij mag laden. Ik heb zelfs wel eens in een kerk wat stroom getapt. Als ik daar toch al moest zijn werkte dat prima maar om er nu voor om te lopen …

Toen ik bij La Dame de Liesse besloot om als einddoel voor mijn pelgrimage Chartres te kiezen had ik een globaal idee wat ik qua route kon verwachten. Ik zou stevig door moeten stappen en zou veel bos, mooie veldwegen, dorpjes zonder café of bakker, en als ik geluk had, dorpjes met café en bakker tegenkomen. Ook wist ik dat ik veel snelwegen, spoorwegen en nog een grote rivier tegen zou komen. Dat is niet leuk; snelwegen, spoorwegen en grote waters betekent omlopen en meestal lopen langs plekken en wegen waar je liever niet loopt.

Snelwegen zijn het ergste. Ze maken herrie. Soms moet je een tijdje er langs lopen om erover te kunnen. Vaak moet je via een brug waar veel ander verkeer overheen moet. De bermen zijn vaak vies van alles wat mensen uit de auto gooien. Gewoon oversteken waar het mij uitkomt heb ik vroeger wel gedaan. Maar naast dat t niet mag, moet je vaak heel lang wachten voor t vrij genoeg is en dan nog is het riskant en daarbij irritant voor de chauffeurs die mij toch zien oversteken. Ik was dan ook blij toen ik gisteren mijn laatste snelweg van deze pelgrimage overstak. Ik wilde t vieren met n biertje maar dat was gisteravond niet meer te vinden.

Grotere obstakels maar minder erg zijn rivieren. Ze maken geen herrie en zijn mooi om te zien. Doorgaans moet je echter wel een dag of twee van tevoren plannen waar over te steken. De rivier dwingt wel vaak tot een oversteek door stedelijk gebied, zoals bij Arnhem en Nijmegen wat ik vorige keer gedaan heb. Door nu bij Emmerich – Kleve over te steken hoefde ik maar een keer de grote rivier over.

Door nu bij Emmerich – Kleve over te steken hoefde ik maar een keer de grote rivier over.

De Maas ben ik een paar keer overgestoken zoals hier bij de kerncentrale van Tihange op weg naar Huy.

Bij de Seine richting de bossen van Saint Gernain zijn er voetgangers overgangen ingetekend op de kaart. Dat bleken veren te zijn die alleen in het weekend varen. Een flinke tegenvaller want veel meer stad lopen dan gehoopt.

De spoorwegen vormen op een of andere manier minder problemen voor de pelgrim op doortocht. Ze zijn vaak al lang geleden aangelegd en de over of onder doorgangen geschikt aangelegd ook voor de voetganger.

En soms lijkt het er op dat je moet omlopen maar kost het alleen even wat extra moeite.

Ik loop weer, een paar dagen, naar de OL Vrouwe van de besloten tuin, Warfhuizen

maandag mediation, dinsdag training coachend leiding geven, woensdag training crisiscommunicatie, donderdag versnellingsdag onderwijsvernieuwing presentatie en advies, vrijdag mission possible, zaterdag Landelijke Dag Stichting Stiefgezinnen; dagvoorzitter en workshopgever.  Een hele week denkwerk, voelwerk, communicatiewerk en thuis ook nog beeldschermwerk. Verhalen van mensen zitten nog voor in mijn geheugen, zoals van gisteren; de ouders / stiefouders en hun kinderen, maar ook van eerder in de week. Zondagochtend uitslapen is niet genoeg. Ergens bij Diever ga ik wandelen, bos en hei. Ik probeer de oorsprong te vinden van een beekje, de oude Dolderse Aa. Ik hoor een uil roepen, een paar reeën springen/rennen weg, platsj door het beekje dat nog nauwelijks beekje is. Langzaam wordt het rustiger, stiller in mij.

Ik denk, ik zelf, mijn ziel, hoe ik me van binnen voel, is langzamer dan de wereld van me vraagt. Aan de buitenkant kom ik goed mee, functioneer ik naar behoren of uitstekend. Van binnen ben ik langzamer. Ik vermoed dat ik niet de enige ben die van binnen langzamer is dan deze wereld.

Ik ben blij met mijn wandelbenen, -voeten, -schoenen. Ik loop. Ik ontlaad, ik laad op. Binnen een paar uur voelt t alsof ik alweer op weg ben. Met t juiste tempo, niet te snel, niet te langzaam. Er komt weer ruimte in mij voor een een komende werkweek, voor nieuwe mensen die ik ga ontmoeten, zelfs voor een zondagavond blogje op markloopt.

Francis Alÿs loopt:

Francis Alÿs, werk van hem dan, heb ik recent gezien in Brussel. Hij is beeldend kunstenaar. Woont in Mexico, komt uit Belgie en werkt over de hele wereld. In Brussel was de video te zien hoe hij door Jeruzalem loopt, Joodse en Palestijnse gebieden doorkruisend. Ook te zien was zijn project Quando la fe mueve montanas (als geloof bergen kan bewegen).

De hele tentoonstelling heeft heel veel indruk op me gemaakt en doet dat nog steeds. Ik kijk graag naar de filmpjes op internet van Francis Alys en het boek over zijn werk dat nu bij ons thuis op tafel ligt. In dat boek A story of deception zijn onder de W een aantal uitspraken van Francis Alÿs over lopen opgenomen.

W

Walking

There is no theory of walking, just a consciousness. But there can be a certain wisdom involved in the act of walking. It’s more an attitude, and it fits me all right. It’s a state where you can be both alert to all that happens in your peripheral vision and hearing, and yet totally lost in your thought process.

Walking, in particular drifting, or strolling, is already – within the speed culture of our time – a kind of resistance. Paradoxically it’s also the last private space, safe from the phone or email. But it also happens to be a very immediate method  for unfolding stories.

Walking is not a medium, it’s an attitude. To walk is a very immediate and handy way of interacting and eventually interfering within a given context.

Walking brings a rich state of consciousness. In our digital age, it’s also one of the last private spaces.

Prachtige uitspraken die ik helemaal onderschrijf.

Dag Mark,

Ik ben weer erg onder de indruk van  je verhalen en foto’s en in gedachten loop ik soms een stukje met je mee….dank daarvoor!!

Ik ga voor foto C..wat een uitzicht en wat een powerplek!!

Lieve groet, Gerda

Dit charmante meisje is mijn petekind Ita. Zij kwam me opzoeken op mijn pelgrimstocht om samen te picknicken op een stukje gras naast een riviertje.

Het meisje achter haar is haar zus Simone, de dame in blauwe jurk is Ceciel moeder van Ita en Simone en de heer in vakantieoutfit is Jaap, vader van de beide jongedames. Ita, Simone, Ceciel en Jaap zijn een soort familie van me. Voor wie niet weet hoe leg ik dat graag even uit:

voor de berghut bij de Großvenediger

De jongeman met klimuitrusting naast me is Siebe.

De jongeman hieronder is Arne, de knappe vriendin naast hem heet Dorien.

Arne en Siebe zijn de zonen van Francis, mijn lief en van Jaap, van de foto boven. Dat maakt Ita en Simone halfzusjes van Siebe en Arne; het verbindt Ceciel en mij in onze rol als  stiefmoeder en -vader. Ceciel had een term bedacht die wat sympathieker klinkt; hoeder van de beide jongens. Die tijd is inmiddels voorbij, de jongens zijn mannen geworden en hoeven niet meer gehoed. Wat wel is gebleven is de traditie om de verjaardagen van alle leden van de familie samen te vieren, om met feestdagen zoals pasen of kerst uitgebreid samen te eten en praten en lachen.

Die traditie die nu al bijna 15 jaar bestaat maakt dat het heel vertrouwd voelt als Jaap en Ceciel en de beide meisjes daar bij de brug uit hun auto stappen en samen met mij komen picknicken. Het is leuk gezellig, bijna gewoon en Ceciel weet op z’n Ceciels allerlei lekkere hapjes bij elkaar te presenteren tot een heerlijk maal. De rosé staat gekoeld in de beek. De boer van wie het stukje land is komt ook even kletsen en vindt het prima dat ik daar mijn tentje op ga slaan en mijn picknick-gasten ontvang. Bij afscheid mogen Ita en Simone allebei een veer uitkiezen uit mijn collectie gevonden veren en zwaai ik ze blij en danbaar uit.